استیتمنت نمایش :

بهمن بروجنی متعلق به سومین نسل از مدرنیست‌های ایران است. علاوه بر نقش مهم‌اش در آموزش دانشگاهی و فضای آکادمیک در دوران انقلاب و پس از آن، جلوه‌های متعددی از رویکرد مدرنیستی را می‌توان در آثارش جستجو کرد. شاید به واسطه‌ی همین دل‌بستگی بود که در ابتدای دهه‌ی 1370 تهران را به مقصد فرانسه، خاستگاه مدرنیسم، ترک کرد و در حدود دو دهه نام‌اش در هنر ایران کم‌تر به گوش رسید، با این‌وجود یک دهه است که به هنر ایران بازگشته است. ابتدا با مناظر پاریسی‌اش که یادآور سنت معروف نقاشان رود سن بود و به تدریج با آثار بزرگ‌تر، متنوع‌تر، آزمودن‌ بیش‌تر با قلمی آزاد و خطوط ضخیم رنگین و ماده‌رنگی که بر روی بوم خودنمایی می‌کنند. توانایی بروجنی در ساختن تصاویری است که انگار در زمانی کوتاه و با ضربه قلم‌های متعدد که از هر سمت و سو بر روی بوم فرود آمده، خلق شده‌اند.

همین تکنیک است که نیرو و ریتم فراوانی را از آثارش ساطع می‌کند و گستردگی رنگ‌های خالص که از هر سو ردی بر روی بوم گذاشته‌اند، حسی از سرخوشی را به آثارش می‌دهد، گویی باز هم میراث سال‌های فرانسه است و نمود رفتار اکسپرسیونیستی هنرمند در آثار. بهمن بروجنی فرصت تماشای دوباره‌ی روزهای سرخوشی مدرنیسم متقدم را برای‌مان فراهم می‌کند؛ روزهایی که امید به بهبود را می‌شد در قلم‌های نیرومند همه‌ی آن اساتید بزرگی که در مهد مدرنیسم امیدوارانه به فردا نگاه می‌کردند، حس کرد.