عکس‌های یادگاری با هدف غلبه بر زمان گرفته میشوند اما در زمان محصور میشوند. خصلت پارادوکسیکال آنها بیشتر از سایر عکسهاست. بازی حضور و غیاب در این عکسها ملموستر است. با توجه به این کارکرد سابقهی این تصاویرید پیش از اختراع عکاسی باز میگردد. به مناسک تدفینی اولیه که جمجمههای افراد را به یادگار در خانه نگه میداشتند و نمونه های متعدد دیگر که آن ها نیز همین نقش را ایفا میکردند. سطحیترین وجه عکسهای یادگاری ثبت یک واقعه است . درحالی که در لایههای بعدی یادآور زمانی است که با گذر خود جز تخریب نشان‌های دیگر نداشته است. مرتضی خسروی در مجموعهی «عکس های یادگاری» به نقش مخرب و پارادکسیکال عکسهای یادگاری پرداخته است. هدف این عکس ها حفظ کردن است، اما در نهایت به محوشدن میانجامد. به تعبیری با محو کردن تصاویر تنها به ردی از زمان در آنها پرداخته است. خسروی در این مجموعه به خصلت مخدوش کنندی عکسهای یادگاری پرداخته است که با هدف اولیهی آنها در تعارض است. یادگاری در ابتدا قرار است که حفظ عاری از گزند گذشته باشد اما در نهایت تنها پذیرش ویرانههایی از زمان از دست رفته است. عکسهای یادگاری زندگی زیسته شدهای است که بعدا همچون زندگی نازیسته و حسرت به نظر میآید.
امیر نصری