هر فرمی در مواجهه با مسئله‌ی زمان دچار تغییر می‌شود. انسان، اشیا و طبیعت در اثر زمان و عوامل دیگر به‌طرز بدیع و غریبی دچار دفرماسیون می‌شوند و این تغییر و تبدیل‌های تدریجی خودْ منجر می‌شود به ایجاد فرمی تازه. نوعی مرگ و زاده‌شدنِ توأمان. به باور من، هر شکلی از دلِ شکلِ پیشین بیرون می‌آید و گویی هیچ چیزی خلق‌الساعه هست نمی‌شود، این شکل‌ها بیان‌گرِ نوعی پوست‌انداختن هستند و در عین تازگیْ گویایِ نوعی فرسودگی‌اند و خبر از لحظات شکل‌نگرفته‌ی فراوانِ پیش و پس از خود می‌دهند