آن روزها که در ترس و تهدید از تیراندازی سربازان شاه و دستگیری و پرونده‌سازی و گروه‌های چماقدار و غیره، برای عکاسی به خیابان می‌رفتم، من و دوربینم آزاد و شاد نفس می‌کشیدیم و هوایی پراز امید و غرور و شادی را در سینه می‌بردیم. آن روزها وظیفه‌ی خودم می‌دانستم و فکر می‌کردم باید اسناد این انقلاب را برای فرزندانم و فرزندان این آب و خاک تهیه و حفظ کنم. فکر می‌کردم اگر ما یعنی مردم، پیروز شویم من از این قیام، اضافه بر آزادی، اسنادی دارم که یک روز باعث افتخار من و آن‌هاست. با این اسناد به فرزندانمان می‌گوییم که ما هم روزی برای آزادی بپاخاستیم و این است اسناد آن . دوربین من شاهدی بود بر آنچه می‌گذشت و ثبت مستند یک ملت بود با انقلابشان. مردمی که به امید آزادی کشته می‌شدند و شاید فراموش می‌شدند؛ ولی امید و خواستشان این بود که خون آن‌ها لااقل ضامن آزادی فردای فرزندانشان باشد و من می‌خواستم با دوربینم به این امید تداوم ببخشم.اما این روزها من و دوربینم غمگین هستیم.../// انقلاب به معنای عوض شدن ذات و ماهیت هرچیز است. از نگاه جامعه شناسان هر جنبش اجتماعی که به دگرگونی اجتماعی - سیاسی بیانجامد، انقلاب گفته می‌شود. انقلاب‌های بزرگ تغییرات بنیادین در حکومت سیاسی و ساختار اجتماعی یک کشور یا یک جامعه به وجود می‌آورند، که می‌توان به انقلاب ایران در سال ۱۳۵۷ اشاره کرد. عکس‌های مریم زندی از روزهای انقلاب و پس از آن جزو مهم‌ترین اسناد تاریخی از انقلاب ایران است. آثار وی در نگاه کلی به لحاظ فرم شناسنامه ویژه‌ای در ساختار خود دارد و قرار است طی سه نمایشگاه با عنوان "پروژه انقلاب" در گالری دنا به نمایش در بیاید. پروژه انقلاب /یک (یک روایت) شامل عکس‌هایی است که انبوه جمعیت در آن‌ها دیده می‌شوند و ساختار فرم را در این آثار تشکیل می‌دهند و دختر جوان راوی این تصاویر است. فرشید پارسی کیا بخشی از مقدمه کتاب انقلاب ۵۷ مریم زندی شهریور ۱۳۸۸