رخداد “ما” هستیم و دیگران در اینجا یعنی راهپیمایی تصاویری که در مکانهای سربسته شروع به حرکت میکنند.
این “ما” خود را با بدنها آغاز کرد تا کلام و دهان نباشد، حرافی نکند و تنها تنانه باشد در نظام اشیاء.
حالا اولین کلمهای که به ذهنمان خطور میکند؛ شهربازیست.
شهربازی تصاویری که فریم به فریم شروع به راهرفتن میکنند. بازیگوشاند، کودکاند، بالفعلاند، بالغ نمی شوند و میل به راهپیمایی را بالقوه نمیدانند.
در صورتی که این شرح نقشهراه باشد، چنین میشود:
"رخداد تصادف تصاویر با یکدیگر است.
اگر فرمها در هنگام برخورد مقصر باشند؛
سازندگان همچون یک مفتش به کمک چیدمان؛ مسیر حادثه را کروکی میکشند."
نمایشگاهگردان: احسان معجونی