روزی روزگاری کوه بلندی گرداگرد زمین را فرا‌‌‌ گرفته بود که بیشتر آن در میان آب بود. نامش قاف، جنسش از زمرد سبز و چنان مرتفع که از قله‌اش تا آسمان، قد قامت یک انسان بود. چنانکه گویند رنگ آبی و گاه کبودِ آسمان‌ها از انعکاس نور خورشیدیست که هر روز از پشت این کوه طلوع می‌کند.

نمایشگاه‌گردان: هلیا همدانی

هنرمندان

• -  گلرخ نفیسی
• -  تارا فاتحی