سفر به دلتنگی و زیبایی

نقاشی‌های ابراهیم حقیقی با نام «دلتنگی» جستجوی دیگر این هنرمند در عرصهی نقاشی است و به یادمان میآورد که دورهی کوتاه دو ساله اما پرفرازونشیب و ملال آور کرونا، برای هنرمندی همچون ابراهیم حقیقی، زمانی برای مواجهه با خویشتن و بالارفتن از حصار اندوهبار خانه نشینی و فرارفتن از ملال روزهای تیره بوده است. هنرمند بیقرار و جستجوگری که در میان وادی نقاشی، گرافیک، خوشنویسی، عکاسی و فیلمسازی در سفر است این بار در حصر اجباری قرنطینه به جستجوی روزهای رفته و یادهای گذشته پرداخته است مجموعهی «دل تنگی» آثار نقاشی این هنرمند از طبیعت با پاستل است که بر روی عکسهایی که خود او گرفته، کار شدهاند. ابراهیم حقیقی در دورهی قرنطینه و بسته شدن راههای سفر، به عکس هایش رجوع کرده و در این عکسها به خاطراتش گریز میزند و این بار روی عکسهای سفرهایش به نقاشی میپردازد. بازنگری دوباره و رجوع مجدد او به عکس هایش تأکیدی بر معنای تنهایی، دل تنگی و جدایی است.///

اما این عکسها دیگر همان مفهوم سابق را ندارند و فقط تصویری از طبیعت نیستند. عکسهای ابراهیم حقیقی از طبیعت که پیش از کرونا گرفته شدهاند، حالا که بدل به نقاشی میشوند مفهومی از سکوت، شیدایی و شکوه طبیعت را با خود دارند. هم چون پلان یک فیلم آخرالزمانی که هستی و عالم با همهی عظمت و زیباییاش، بدون حضور انسان به زیست خود ادامه میدهد. طبیعت و اشیاء وقتی توسط انسان دیده میشوند، هستی می یابند و حضورشان دیده میشود و هر چه توسط هنرمند دیده میشود هستی مجدد مییابد و از نو دیده میشود، اما انسان باید که در آن نقطه از عالم حضور داشته باشد تا هستی از نو هست شود. ابراهیم حقیقی در سفر به دلتنگیهایش، ما را به نقاطی از سفر خود میبرد تا به یادمان بیاورد که هستی، طبیعت و زندگی با همهی شکوه و زیباییاش همیشه حاضر و پابرجاست و هر آن، می توان نوشدن و تازگی را در آن دید و با آن زیست.
امیر سقراطی