آغاز قرن بیستم شاهد واقعیتی جدید با مفاهیم جدید بود: (نسبیت). در این مقطع، عقاید و ارزش‌­ها دیگر مطلق تلقی نمی­‌شد و واقعیت دیگر آن چیزی نبود که به نظر می­‌رسید. هدف هنرمند، تحقیق در هنر در قالب گفت­‌وگویی انتقادی با هنر دیروز بود. هنرمند در احساسات فردی خود هدف جدیدی پیدا کرده بود (تخیل و برون‌­ریزی احساسات)./// در این مقطع «ژان ژاک روسو» توجه ویژه‌­ای به طبیعت‌­گرایی نشان می­‌دهد و تخیل و عشق‌ورزی را تاکید می­‌کند. «فردریش شیلر» درمورد استعداد ساده­‌لوحانه می‌­نویسد که «ما باید به استعدادهای طبیعی فکر کنیم. سال­‌های آخر قرن هجدهم گروهی از هنرمندان گرد هم آمدند و اولین کسانی بودند که مهارت­‌های فنی را تحقیر می­‌کردند. «ون گوگ» تأثیر تعیین­‌کننده­‌ای در این پیشرفت داشت. در نقاشی­‌های او کیفیتی آشکار است که هنرمند رمانتیک به‌­دنبال آن بود: (شدت).  درواقع با ظهور هنر مدرن، بیانگری هنری و پدیدآورندگانش بدین شکل بیشتر مورد­توجه قرار گرفتند. در آن زمان هنر مدرن در حال پیشروی بود و جنبه‌­های کودکانه نقش برجسته‌­تری را در هنر بازی می­‌کرد. نویسنده­‌ی ایتالیایی «چه زاره پاوه زه» اظهار داشت که هنر مدرن بازگشت به دوران کودکی است. گروه «کبرا» بیان مستقیم، بدون هیچ­گونه کنترل منطقی را نقطه‌­ی عزیمت خود مطرح نمود و هنرمندان این گروه شدیدا تحت­‌تاثیر هنر کودکان بودند. «پیكاسو» می‌­خواست دوباره مانند یك كودك نقاشی بكشد! «پل كلی» نقاشی­‌های كودكان را قدرتمندتر از كار خودش ارزیابی می­‌كرد! این سوال مطرح می­‌شود که چرا این همه علاقه ناگهانی به کودک و بازگشت به مبدا، و علاقه‌­ی فزاینده به سادگی، صداقت، غریزه، از نیمه‌ی قرن هجدهم مورد­توجه و مطالعه قرار گرفت و چطور فضای آزادی‌خواهانه‌­تری برای هنر به­‌وجود آمد؟ درک شده بود که نمایش عینی واقعیت مرئی دیگر امكان‌­پذیر نیست و ترسیم رابطه‌­ی درونی هنرمند با سوژه، بیانگر ماهیت نقاشی و مجسمه­‌سازی است. این دقیقا همان چیزی‌ست که یک آوت سایدر آرتیست، بدون در نظر ­گرفتن هیچ ملاحظه‌­ای، با روشی مثال­‌زدنی آن­ را بیان می­‌کند. در این گرایش هنری هماهنگی نادری وجود دارد که اشیا را به هم متصل می­‌کند. که حاصل رابطه‌­ی دوست‌­داشتنی هنرمند با موضوع مورد­نظر است. او با ذهنی باز عمل می­‌کند. او هیچ دانشی از مختصات و اسلوب­‌های خلق یک اثر هنری، به‌­ویژه از مشکلات هنری ندارد. آوت سایدر آرت به لطف چنین ذهن بازی، زبان بصری خود را بر اساس بی­‌واسطه‌­گری و درگیری شدید با موضوع توسعه می‌­دهد.  او یک راوی متولد ­شده که تا پیش از این فرصتی برای گفتن داستان خویش نداشته است. ولی سال­‌ها خود را با مونولوگی درونی آماده کرده است، برای لحظه‌­ی حساس بیان بصری. این لحظه با یک تغییر اساسی در زندگی شخصی هنرمند آغاز می‌­شود. مثل بیماری، مرگِ یک شریک در زندگی، طلاق، بازنشستگی... و آن لحظه‌­ایست که مکانیسم روانشناختی شروع به جبران خسارت کرده و فعال می‌­شود و تصاویر به شکل غیرقابل کنترلی از حافظه یا ناخودآگاه، تغییر شکل یافته یا به صورت رسا مرتب می­‌شود. رویا و واقعیت در این مرحله با هم آمیخته و تصاویری به‌­وجود می­‌آید که تحسین سوررئالیست‌­ها را برمی­‌انگیزد. هنرمند در ارتباط با کارش احساس آزادی می‌­کند، زیرا فقط تجربیات زندگی خود را به تصویر می‌کشد، نه کمتر و نه بیشتر. در نتیجه آوت سایدر آرت تا حد زیادی صادقانه است. در این گرایش کودک درون هنوز کاملاً ساکت نشده و جهان هنوز به­‌عنوان یک زمین بازی جادویی پر از پدیده‌­های الهام‌بخش است. برایش حتی ساده­‌ترین چیزها ارزشمند و حائز اهمیت است. رابطه‌­ی دوست داشتنی او به چیزهای ساده، روزمره، مانند خانه و منزل، تولد و شکوفائی، بسیار چشمگیر است و می­‌تواند انسان را با هستی سازگار کند.