خاطره‌ی داوود زندیان در نقاشی‌هایش تماما به دوره‌ای که در اصطلاح به آن پهلوی دوم» می‌گوییم برمی‌گردد، ریشه‌های این دوره از یک سو به فضای روشنفکری گذشته‌ای کشیده می‌شود که «آبراهامیان اعضای آن‌ها را شبیه به نام نامه مشاهیر دانسته، به نام‌هایی چون: صادق هدایت، بزرگ علوی، صادق چوبک، احمد شاملو نیما یوشیج، سعید نفیسی، عبدالحسین نوشین ابراهیم گلستان، جلال آل احمد پرویز ناتل خانلری، غلامحسین ساعدی» از سوی دیگر در بطن زندگی روزمره، نشانه‌هایش به ذوق و سلیقه‌ی آدم‌ها، و کنکاش در پرسش‌هایی باز می‌گردد که در سرتیتر نشریات ادبی و هنری بین سال‌های 1320 تا30 قابل مشاهده است. هنر چیست؟ ادبیات چیست؟ سینما چیست؟ اپرا چیست؟ باله‌ چیست؟ این عناوین پیش از آن که نشان فقدان اطلاعات باشند،كه فی الواقع هسته بیانگر تلاش اديبان و هنرمندان و مترجمان برای رسیدن به ذات پدیده های مدرن بیگانه با جامعه ایران در اوان تجدد بود. 1» كه ديري نگذشت چالش هایش در پهلوی دوم آشکار شد و یا آن را به ملغمه‌ای بدل کرد.. نقاشی‌های داوود زندیان با هر دوی این سويه‌ها درگیر است، آدم‌هایی که کتاب می‌خوانند و با ژست‌های روشنفکرماب دور میزی جمع شده، تار می‌زنند، صفحه گوش می‌دهند و یا معاشرت می‌کنند. ژست‌هایی که با انبوهی از خرت و پرت‌های زندگی هم تراز شده‌اند./// اشیا و وسایل زندگی روزمره که زرق و برق آن، اواخر دهه چهل و اویل دهه پنجاه به بحث داغ مجلات روشنفکری هم کشیده شد، با کنایه‌هایی چون: فكلی‌ها، نشریات عامه پسند و... همه آن چیزهایی که به شکل عوامانه) جلال آل احمد غرب زدگی و مصرف گرايي می‌نامید. این اشیا و چیزها دور و بر جماعت نقاشی‌های زندیان پرسه می‌زنند. با این حال آنچه در نقاشی‌ها قابل تامل است، نه نقد تاریخی این دوره یا انتقاد به عواقب این سویه‌ها، بلکه به نمایش گذاشتن همجواری همین تناقصات است، به یک معنا، کار او برجسته کردن رابطه درونی این اشیا و وسایل پراکنده با انبوهی از ژست‌های همان دوران است. او تكه پاره آن‌ها را کنار هم می‌نشاند تا نشان دهد. به رغم تمامی اف خيزهای آن روزگار، و حتی در فقدان درک پدیده‌هایش چیزی درگذشته‌ی مورد اشاره، شكل گرفته و یا در حال شکل گرفتن بود، که شاید بتوان آن را "شیوه‌ای از زندگی" دانست. فضایی که در آن با تمامی وجوہ متناقص‌اش، ارتباط درونی اشیا و آدم‌هایش حس می شود تصویری نوستالژیک از رابطه‌ی آدمها با چیزها.. شالودهای که بعدها به شکل حیرت انگیزی از هم پاشید؛ نه فقط روابط چیزها با آدم‌هایش، بلكه هر شکلی از رابطه‌ی آدم‌ها با هم.