هند برایم مثل رویا بود، زیرا من در جست‌وجوی خودم بودم و هستم
همه چیز از یک سفر آغاز شد. نخستین سفر احمد نصرالهی به هند... در سال ۱۳۹۵. برای مواجه شدن با این سرزمین شگفت‌انگیز آماده بود. با پشتوانه‌ی سال‌ها مطالعه در تاریخ و هنر شرق و سال‌ها نقش‌زدن در وادی اساطیر، با نمادها و نشانه‌هایی که از مرز ملیت عبور می‌کنند تا در زبانی جهانی جای گیرند و شناخت و احاطه بر مسیری که در طی نیم قرن کار حرفه ای پشت سر گذاشته بود. "هنرمند هرجا که برود هنرمند است، مسافری است که از دریچه‌ی نگاه یک هنرمند به دنیا می نگرد. همه چیز بهانه است، بهانه‌ای برای تراوش‌های ذهنی که به واسطه‌ی چنین سفرهایی، چندین برابر می‌شود. بی قرار و بی تاب، سپیده دمی، از همراهان سفر جدا شده بود و قدم به سوی تاریکی جنگل نهاده بود. در راه بازگشت از جنگل اروویل به سوی خانه، در تاریکی، سکوت و سکون، برگ‌های نخل پالمیرا که بر زمین پخش شده بودند را برای نخستین بار دید: یک نگاه عاشقانه، حماسی و اسطوره‌ای در این برگ ها دیدم. زمان در دل برگ حرف می‌زند با من، منی که صدای سکوت را می‌شنوم.... بلافاصله در حیاط خانه شروع به کار کردم".///
خود آگاه و نا خود آگاه هنرمند در لایه‌های زمان گم می‌شوند، خواب و رویایی که در بیداری هنرمند نیز ادامه می‌یابند تا در جوششی عمیق، در طغیان یک لحظه به صورت نقوشی بی‌بدیل، جلوه‌گر شوند. برگ‌های پالمیرا جان گرفتند و نقطه‌ی آغاز مجموعه‌ای از آثار شدند که نخست در قالب ماسک‌ها و پس از آن با گسترش و پرداخت تصاویر بر روی بوم‌های بزرگ‌تر ادامه یافتند.
آثار این نمایشگاه گوشه ای از رهاورد این سفر است، حاصل سه سال کار و منتخبی از تعداد بسیاری اثر که در ابعاد مختلف خلق شدند. مار، نیلوفر و رقص شیوا، ماندالا‌ها، رنگ‌های مقدس هند و و لایه‌های خیالی که از مینیاتورها و هنر ایران باستان، از ساق نفارها و اماکن مقدسه، از هنر قاجار و کالیگرافی و کتیبه‌ها می‌گذرند تا به صدای گمشده‌ی هنرمند برسند، صدایی به عمق سرگذشت انسان در پس تاریخ و عبور از دل آن. گذر از تعاریف و محدوده‌ها در فضایی سیال و رسیدن به عمق ذهنیت ایرانی. تاثیر سفر هند در آثار نصرالهی تا به امروز نیز ادامه دارد و در آثار متاخر هنرمند به شیوه‌ای انتزاعی تر متجلی شده است. فوران بی‌تابی‌ها و بی‌قراری‌هایی که تا رسیدن به اتفاقی که می‌بایست بیفتد، همچنان در حال جوشش است.
ليدا نصرالهی بهمن ۱۳۹۸
