در اروپای پیش از رنسانس اعتقاد عمیقی به فورتونا وجود داشت. او به مدت هزار سال پرستش می‌شد و آزمونش را نیز پس داده بود. اعتقاد به خدای بخت با اسامی مختلف و اشکال گوناگون به اندازه جغرافیای زیست انسان بر روی کره زمین گسترده است، اما تقریبا با پایان قرون وسطی انسان تبدیل شدن به مرکز جهان خودش را شروع کرد . با تمرکز انسان بر وجود خودش تاثیر بخت به مرور در زندگی روزمره او فراموش شد، اکنون او مسئولیت مطلق تمام چیزهایی که اتفاق می‌افتاد را بر عهده داشت و در نتیجه سرخورده و ناامید شد. به زودی جهان موهومی از "خودها" جای خالی ایزدبانوی رها شده را پر کرد.
مجموعه کازینو عدن میتواند به عنوان یادآوری دوباره‌ای برای نقش پررنگ بخت و تقدیر در زندگی انسان در نظر گرفته شود، علاوه بر اینکه بارزترین ویژگی این مجموعه جهانی از نشانه‌های اساطیری است.
در مواجهه با این آثار احتمالا به سرعت نشانه‌ها و ارجاعات اسطوره‌ای فراوانی را شناسایی خواهید کرد که ممکن است خود هنرمند نیز تعمدی بر ظهور آنها نداشته باشد، در عوض او نیز به طور آگاهانه نشانه‌های بسیار دیگری در اثر گنجانده است که بعید به نظر می‌رسد مخاطب همه آنها را در دم تشخیص دهد.
استفاده از آلومینیوم و برنز به عنوان متریال جایگزین کارکرد مفهومی طلا و نقره در دست ساخته‌های انسان در دوره باورهای اساطیری است. این دوگانگی در تصویر ادامه دوگانه‌های مفهومی است: زندگی و مرگ، ماه و خورشید و... ///
اما همانطور که اسطوره در ذات خودش چنین است، در اینجا نیز هیچ نمادی ثابت و مطلق نیست. چشم‌های بزرگ خالی همانقدر که نماینده چشم‌های بسته فورتونا هستند می‌توانند ریشه در سنت‌های تصویری بین‌النهرین داشته باشند، تیری که از گلوی شتر گذشته، همزمان به حلقه اسارتی تبدیل می‌شود در گوش گاو نری یا نیزه‌ای در دست شاه-سرباز-آس.
در بند کشیده‌شدن به وسیله سکسوالیته، ایده محوری دیگری در این مجموعه است، اما هم چنان حتی در این مفهوم هم هنرمند نمی‌تواند اعتقاد عمیقش به بخت و تقدیر را پنهان کند. در این جهان خودها (ایگوها)، او تلاشی برای پنهان کردن درونیاتش نمی‌کند و اصرار دارد که در هر رویدادی رد پای تقدیر را بیابد؛ و اگر شیوه او اشتباه باشد تصور شیوه‌ای درست مشکل خواهد بود.
آن بیرون فورتونا هم چنان ایستاده است، چه او را واقعی بدانیم چه خرافی. تصمیم با شماست، و هنرمند با همه آن عناصر و نشانه‌هایش آن را به تصویر می‌کشد و زمانی که کارش را به پایان می‌رساند، به تفصیل نوشتن در مورد نشانه‌های پنهان در لایه‌های مختلف آثار او لذت کشف آنها را برای مخاطب از بین خواهد برد.
