من در احاطه عدد نیستم؛ عددها من را بلعیده‌اند. تاریخی که عددها روایت می‌کنند، بازی حقیری است برای هرچه دور ماندن از اندیشه انتقادی و تحلیلی درباره من تاریخی، درباره انسانی که من‌ام در نسبت با دیگری که انسان یا حیوان یا گیاه یا شیء؛ هرچه می‌خواهد باشد. با فرمالیسم ریاضی «دیوید هیلبرت» از قدیم و ریاضیات انسان‌گرای «روبن هرش» در همین اواخر می‌توان گفت دنیای عددها شکوه خودساخته‌ای دارد از نظمی کمی و منطقی قیاسی؛ وگرنه دانش اعداد اغلب خودش هم خودش را با نهایت خودش یعنی بی‌نهایت دست می‌اندازد. در جغرافی متری و هزاره کیلویی، کیلوها و مترهای بی‌نهایتی آمده و رفته‌اند و در این عددها و نسبت‌هایشان چیزی برای من نیست، مگر حقیقتی جایی افتاده باشد که اگر من بخواهد اشاره‌اش کند، انگشت حساب و عدد را به سمت ما زیبای حقیقت می‌گیرد؛ خواه دیگران انگشت را ببینند و خواه ماه، هفتادو هرچند نسلی را از هندسه‌ای نشان کرده از دهه ۱۳۷۰ خورشیدی ایران، اما دنبال حقیقتی است در من این نسل؛ پروژه‌ای برای کشف حقیقتی. آغاز این پروژه، نمایش ویژوال هفتادو-۱ با آثار یکی از این هنرمندان است./// از بیست و سه جفت کروکوزوم هر انسان، تعدادی همان‌اند که در هر حیوان هم هستند: شاید هفت تا. مهم این است که اگر وضعیت موجود را معاشرت کروموزوم‌های هر چندم با هر چند دیگری رقم زده، اما آن چه می‌بینیم تمام احتمال‌ها نیست. شبكة موجود، کاوش زیستی تاریخ است فقط تا جایی که ما می‌بینیم و این یعنی گزینه‌های دیگری هم می‌توانست می تواند باشد. نام‌های دیگری، نشانه های دیگری و چیزهای دیگری در جهان دیگری که تنها ما نمی‌بینیم و این دلیل خوبی نیست که نباشند. کروموزوم ۷ همه را هم که نه وضعیت امروز بسیاری از ما را رقم زده/ می‌زند.

نمایشگاه‌گردان: داوود آجرلو