تقارن زمانی خلق مجموعه‌ی «ایرانشهر» با بحبوحه‌ی همه‌گیری کرونا و حبس اجباری بشر در تنهایی و درعین‌حال موج زدن جمعیت در هر صحنه از این سرزمین خیالی تعارضی تأمل‌برانگیز است. «ایرانشهر» مجموعه‌ی اخیر هنرمند خودآموخته علی سعیدی (م. 1350) هفده نقاشی متوسط و بزرگ با تکنیک آکریلیک از مناظری خیالی و فی‌‎البداهه بر روی بوم را شامل می‌شود./// هر تصویر بر سلسه‌مراتبی عمودی استوار بوده و به‌نوعی یادآور پرده‌های دراماتیک دوران باروک است؛ انبوهی از فیگورهای کشیده‌ بر پس‌زمینه‌های گاه چندرنگ و گاه تک‌فام در معماری باشکوه و معبد گونه‌ای لابه‌لای پله‌ها، ستون‌ها، طاق‌های بلند و ایوان‌ها در حرکت بوده و گویی سخت به برگزاری آیینی مبهم‌ مشغول‌اند. هنرمند به بیانی ساده و بی‌پیرایه از این جهان موازی پیچیده و مملو از جمعیت روان و رقصان، فرشته‎سانان و هیبت‌های پیامبرگونه می‌گوید: «روح من از یک جهان موازی، در یک ناکجاآبادِ رهاشده، هر روز، هر لحظه قصه‌ای تازه برای انگشتانم روایت می‌کند. برای من نقاشی یک ضرورت است و من نمی‌توانم در برابر آن‌همه فرم، شکل و رنگ رقصنده در درونم مقاومت کنم.»