از آن هنگام که هنرمندی دریافت که ندیدن (با چشمان باز چیزی را ندیدن) بخشی از دیدن است، نگاهی تازه به هنر راه یافت. کاربرد تکنیک اسفوماتو از سوی لئوناردوی نابغه، راهی بود برای به نمایش در آوردن چیزی که درست دیده نمی‌شود. این راه از سوی هنرمندان دیگر در گذر زمان پیموده شد و به عکس و فیلم راه یافت و بر بستر هنر مدرن در سده‌ی بیستم بسیاری شیوه‌های درست ندیدن در فیلم‌های تجربی آزموده شد، در همان روزگاری که از جان کیج آموختیم که سکوت با گوش باز نشنیدن شنیدن سکوت است.
ژوبین میراسکندری که درباره‌ی کارش کتابی نوشته‌ام به نام "نگاهی از بیرون" (نشر نظر، 1398)، هنرمند عکاسی‌ست که نگاه کردنش، و نگاه دوربینش، بسیار چیزهای نادیدنی را در بر می‌گیرد. او به چیزهایی نگاه می‌کند، یا از زاویه‌ای یا جایی به چیزها نگاه می‌کند، که دیگران کمتر چنان می‌کنند و چیزهایی را به ما نشان می‌دهد که نمی‌بینیم یا به آن نگاه نمی‌کنیم یا به آن ارزش نمی‌دهیم.///
در این رشته عکس که این‌جا پیش روی شماست ژوبین را در هنگامی و در جایگاهی که شاید برای خودش خواستنی‌ترین باشد می‌بینیم. او دور است و بر بلندی و آنچه پیش چشم اوست در این رشته عکس که این‌جا پیش روی شماست ژوبین را در هنگامی و در جایگاهی که شاید برای خودش خواستنی‌ترین باشد می‌بینیم. او دور است و بر بلندی و آنچه پیش چشم اوست از پس پرده‌ای از برفی که می‌بارد کمتر دیده شدنی‌ست. تنها، معنای واژه‌ی اسفوماتوست که نمی‌گذارد این‌جا به کار بیاید.
بهزاد حاتم ۱۴۰۰
وب‌سایت
