آن چه می خواهد شود چون می شود / دیده و دل ها عبث خون می شود خط و خطوط معترض بر آنچه هست و خواهد بود، رهایی و بیانیه ای مبتنی بر تمام جزئیات سیاه مشق. شرح تصاویر آزادانه در خیابان ها یا بزرگراه ها؛ تداعی آنچه بر شهر می گذرد، و گذشتن از تشنج معمول شهرها و روزمرگی ها، شرح کلماتی ست که در آثار محسن دائی نبی می توان بازخوانی کرد. محسن دائی نبی از دیرباز بر خط و نقش احاطه داشته و پیچ و خم های کلمات را بلد است. او در یافته های کرشمه و شور خوشنویسی داناست. قدر کافی ازو دیده ایم. اما نکته ای که محسن را از همقطاران معمولش جدا می کند، شور نامعمولش برای تطبیق دنیای سنتی زیبا اما تاریخ گذشته با امروزی هاست. او توانسته شعر کهن فارسی را به خیابان آورد و در مجموعه ی تازه اش به معمولیات بپردازد./// اغلب اوقات، محسن دائی نبی را با آوازهاش، خطوطش، و شور متکی بر شعرهایی که از آن ها الهام می گرفت به یاد می آوردیم. اما در این مجموعه محسن را باید با شیدائی تازه اش، رهایی منطبق بر شعور شهری و روایت هایش از گریز آدم عاقل از شهر و دیوار نویسی یاد آورد. در این مجموعه، خط و خوشنویسی در خدمت بافت و زمینه و شکل و روایت است. و برخورد هنرمند نقاش خط شناس، یاداور عماد الكتاب است و سیاه مشق هاش. این وسط نباید از کرونا و ماجرای خانه نشینی اجباری اش گذشت. آنچه بر اهل هنر در این دوران رفت، حقا ياداور بند و بست و زندان بود و انفرادی کشیدن در حبس. این همانی عماد الكتاب و کلهر جماعت و رضا خوشنویس به تمثیل با هنرمند ایرانی که برای تمام کمالاتش مجبور به جنگ است. محسن دائی نبی این فشار را تبدیل کرد به قصه و شرح او، شرح روایت دوران سکوت و خانه نشینی ست. مانند دانسته گان به حضور روشن او و متوجهان به جریان اصلی جهان که، که بیش باد صالح تسبیحی