دیاسپورا یا قوم پراکندکی، پدیده ای است که بسیاری از اقوام را درگیر نموده، چه در نوع اجباری و خشونت بار آن و چه خودخواسته. داستانی که برای برخی از اقوام قرنهاست ادامه دارد. یکی از مهمتری تاثیرات این پدیده چند فرهنگی بودن یا شدن است، که باعث میشود افراد به دنبال پیدا کردن مسیری شخصی و تعاریف خود از اجتماع باشند. تمامی این نمایشگاه به نوعی تجربه های شخصی است که با گشتن، عبور کردن و پیدا کردن جایگاهی در جامعه ی کوچکتری که از جامعه غالب تاثیر میگیرد، شکل گرفته. اما در این جستجو چه چیزی میتواند مهمتر از حفظ فردیت باشد؟ اقلیت خوانده شدن نوعی حس عدم تعلق در انسان ایجاد می کند و دائما در یک فضای بینابینی گرفتار می کند. من با ابزار هنر در تلاش برای ساختن چیزی دیگر از دوگانگی درونی خود هستم. در بخش اول این نمایشگاه با کنار هم قرار گرفتن نمادهایی از معماری ایران و ارمنستان فضاهایی ساخته شده که تلفیق جدانشدنی این دو فرهنگ را نمایان می‌کنند. تلفیقی که نه فقط در سازه‌های معماری بلکه در هنر و طراحی و شعر و ادبیات دو کشور به وضوح مشهود است. همه روزه در رفت و آمد بین مفاهیم و عناصر مختلف به تعاریفی میرسیم که شاید تنها یک لحظه را بسازند و لحظه ای پس از آن تعریفی تازه به میان آید./// آن مفاهیم را با تعاریف جدید میپوشانیم و باز تکرارش میکنیم بلکه خود را بهتر بشناسیم و آسان تر معرفی کنیم، این تکاپو را هر آن و هر لحظه تکرار میکنیم.در این گشت وگذار بی پایان و در دوگانگی هایی که بخش از زندگی من هستند، انرژی مضاعفی در جریان است و گاهی به آزاد شدن انرژی بیشتر می انجامد که مشابه انفجاری از درون می باشد. این بهایی است که که برای درک بهتر سرعت و زمان و فضا می پردازم تا شاید مفاهیم دنیایی که پیوست در تغییر است را بهتر پذیرا باشم . دنیایی که در خود نشانه هایی از تاریخ، هویت و قومیت دارد و نهایتا همه در همین بستر به آینده برده می شوند. در این تکرار روندی وجود دارد، روندی از ساختن، پوشاندن و ساختن دوباره. پوشاندن نه از سر کم اهمیت بودن، بلکه به جهت از نو ساختن، برای ساختن پایه هایی جدید که تنها از آن من باشد.