مقوله‌ی تکرار در طول تاریخ هنر ایران به دفعات در تزئینات معماری، ادبیات و موسیقی به کار گرفته شده‌است. موسیقی به عنوان امری انتزاعی و به دلیل گرایش شخصی من به انتزاع، شروع کننده کارهای این مجموعه بود. کار کردن با الگوهای تکرارشونده‌ی تصویری در فضایی شبکه‌بندی‌شده و مشخص بستری برای تفکر و تأمل فراهم می‌کند. همگامی این رفتار با حساسیت و ظرافت بالای اجرای تصویر و طولانی‌بودن دوره‌ی تولید اثر به ذهنم نظم می‌دهد. ساختار ترکیب‌بندی کارها بی‌شباهت به ساختار موسیقی نیست، گاه مجموعه‌ای از فرم‌ها تداعی‌کننده‌ی یک صداست و گاه یک خط.