من و نگاتیوهایم، با هم نور خورده‌ایم خارج از استودیو، بدون نور اضافی و تنها با نور طبیعی. بدون همراه و دستیار، با یک دوربین سی و پنج میلی متری و یکی دو لنزو نگاتیو عکاسی می کنم. عکس‌هایم ساده‌اند؛ بی‌هیچ ویژگی متفاوتی. شاید تنها وجه تمایزمهرو ارادت من عکاس است نسبت به عکاسان فرهیخته‌ای که در برابر دوربینم حاضر می‌شوند.شخصیت‌های برجسته ای که سال‌های سال عکس های تاثیر گذارشان را دیده ام، و از آنان تاثیر گرفته ام.در برابر آن‌ها و عظمت نگاه‌شان، من و نگاتیوهایم با هم نورخورده‌ایم؛ مانند کاغذ عکاسی که در تاریک خانه برای لحظاتی دربرابر نور قرار می‌گیرد، خودم را در معرض نور قرار داده‌ام. رودرروی نور دانایی و توانایی انسان‌های فرهیخته‌ای که خویش را برای ساعاتی به جان و جهان و آن آنان سپرده‌ام. من و نگاتیو هایم آیینه‌ای می‌شویم از بازتاب نورهای تابیده برما؛ سندی به یادگاراز شعاع‌های نورانی جسم و جان و چشم‌های عکاسان بزرگ سرزمین عزیزم ایران. مهرداد اسکویی ۷ بهمن ماه ۱۴۰۰