نمایش انفرادی مهدی قدیانلو در گالری گاگوسیان نیویورک

«از میان دو گزینه‌ی ممکن در این جهان: نقاشی کردنِ رنج یا نقاشی کردن برای تحمل رنج، من تابه‌امروز گزینه‌ی دوم را انتخاب کرده‌ام و به‌این‌واسطه این افتخار را داشته‌ام تا با کسانی که نمی‌توان با آن‌ها به زبان کلمات و متن سخن گفت، زبان مشترکی ایجاد کنم.»

مهدی قدیانلو

گالری گاگوسیان نیویورک مجموعه‌ی جدیدی از آثار مهدی قدیانلو را از ۲۶ اسفند تا ۳ اردیبهشت ۱۴۰۱ به نمایش گذاشت. در این نمایش که به اسم هنرمند نام‌گذاری شده، سازه‌هایی تماماً خیالی از زمین‌های بازی، محبوس میان دیوارها به‌وسیله‌ی اکریلیک و رنگ‌ِروغن به تصویر کشیده شده است. در این نقاشی‌ها تابش نور از نورگیرها و استفاده‌ی ماهرانه از تکنیک کیاروسکورو (Chiaroscuro)، انعکاس و شفافیت اجسام را برجسته کرده است. نقاشی‌های پیچیده و سردرگم‌کننده‌ی قدیانلو نشان‌دهنده‌ی علاقه‌ی او به سازه‌های ژرف‌نما، نورپردازی و مفاهیم فراواقعی است.

مهدی قدیانلو نقاش، مجسمه‌ساز و چاپگر ایرانی‌ست که بیش از هرچیز به‌واسطه‌ی جلوه‌های سوررئال آثارش در ترسیم مفاهیم جهانی مشترکی چون ترس، امید و فقدان شناخته می‌شود.

او با بازنمایی محیط‌های خیالی مینیمال، سازه‌ها و تمهیدات سوررئال و استفاده‌ی مکرر از عناصر نمادینی چون پله، بالن، سرسره و هواپیما، ما را به تفکر در مورد هستی جهان‌شمول و مشترک‌مان وامی‌دارد. قدیانلو پیش از مهاجرت به تهران و تحصیل در رشته‌ی نقاشی دانشگاه تهران، در کرج به کشاورزی می‌پرداخت. پس از اتمام تحصیلش در سال ۲۰۰۴، در فراخوانی برای زیباسازی شهر تهران شرکت کرد و ده پیش‌طرح برای شرکت در این فراخوان فرستاد که برای نقاشی همه‌ی طرح‌های ارسالی انتخاب شد. با ترسیم بیش از صد دیوارنگاره‌ی عظیم با نمایش انسان‌هایی در ترکیب‌بندی‌های شاد، سرگرم‌کننده و خیال‌انگیز، قدیانلو به‌سرعت به یکی از مطرح‌ترین هنرمندان هنر عمومی «public art» ایران مبدل شد. در بین سال‌های ۲۰۰۴ تا ۲۰۱۱، او بیش از صد دیوارنگاره‌ی عظیم با سبک فریب چشم (trompe l’oeil) بر ساختمان‌های شهر تهران خلق کرد و در سال ۲۰۱۶ با خلق دیوارنگاره‌ی «فضاهای امید» در بوستون، در جایگاه نخستین هنرمندی قرار گرفت که از زمان انقلاب ایران در سال ۱۳۵۷ هم در کشور خودش و هم در آمریکا به‌صورت رسمی سفارش نقاشی دریافت کرده است.

در این نمایش، آثار جدیدی از قدیانلو با محوریت زمین‌های بازی ارائه شده است. مواجهه با زمین‌های بازی به‌عنوان هنرمندی که به‌واسطه‌ی شغلش سفرهای بین‌المللی بسیاری را همراه با فرزندش تجربه می‌کند، باعث شد تا او موضوعاتی چون فراتر رفتن از زبان و تفاوت‌های فرهنگی را در آثارش منعکس کند.

زمین‌های بازیِ خیالی در آثار قدیانلو در عین این‌که تداعی‌گر خاطرات کودکی او و بازی‌های سرخوشانه‌ در بحبوحه‌ی جنگ عراق علیه ایران است، هم‌چنین تجسمی از آرمان‌شهری‌ست که او در آثارش خلق می‌کند. اهمیت نقاشی‌های قدیانلو در ناتمام بودن و غیرقابل‌دسترس بودن اجسام نهفته است. در پسِ سازه‌های او که در نگاه اول شادی‌بخش و مجذوب‌کننده به نظر می‌رسند، پرتگاهی بن‌بست و نردبان‌های حذف‌شده به‌شکلی ماهرانه به خاطرات و آسیب‌های روانی جنگ و مهاجرت ارجاع می‌دهند. فضای اسرارآمیز و خواب‌گونه‌ی خالی از انسان در نقاشی‌های او یادآور میدان‌گاه‌های خالی جورجیو دکریکو (Giorgio de Chirico)، سناریوهای متناقض رنه ماگریت (René Magritte) و مکان‌های ناممکن موریس اِشِر (M. C. Escher) است. هندسه‌ی پیچیده‌ی‌ ترکیب‌بندی‌های آثار او نیز الهام‌گرفته از سنت‌های غنی نقاشی، معماری، ادبیات و هنرهای تزیینی ایرانی است.

گالری هنرهای معاصر گاگوسیان با مدیریت لری گاگوسیان (Larry Gagosian) در سال ۱۹۸۰ در لس‌آنجلس آغاز به کار کرد. این گالری میزبان نمایش‌های بسیاری با کیفیت موزه‌ای از تاثیرگذارترین هنرمندان قرن ۲۰ و ۲۱ بوده است. این نهاد هنری شامل ۱۶ گالری است: پنج گالری در نیویورک، سه گالری در لندن و گالری‌هایی در شهرهای بازل، بورلی هیلز، رم، آتن، ژنو و هنگ‌ کنگ. لری گاگوسیان که همواره مشوق هنرمندان در دنبال کردن اهداف‌شان بوده، به حرفه‌ی کاری بسیاری از هنرمندان مطرح امروز رسمیت بخشیده است. او با رویکرد ارائه‌ی هنرهای مدرن و معاصر، تا به امروز آثار هنرمندان بزرگی چون جان کورین (John Currin)، اورس فیشر (Urs Fischer)،  آندرئاس گورسکی (Andreas Gursky)، مایکل هایزر (Michael Heizer)، سالی مان (Sally Mann) ریچارد پرینس (Richard Prince)، جف وال (Jeff Wall)، جوناس وود (Jonas Wood) و تاکاشی موراکامی (Takashi Murakami)  را به نمایش گذاشته است.