خرید پنج خودنگاره از هنرمندان زن توسط «گالری ملی پرتره‌ی لندن»

منبع: «ARTnews»

گالری ملی پرتره‌ی لندن  (National Portrait Gallery)، که درحال‌حاضر به‌دلیل یک بازسازی بزرگ بسته شده، به‌عنوان بخشی از یک پروژه‌ی سه‌ساله برای افزایش بازنمایی‌های زنان در مجموعه‌ی خود، پنج خودنگاره از هنرمندان زن را خریداری کرده است. این مجموعه شامل اولین خودنگاره‌ی یک زن سیاه‌پوست، اِوِرلین نیکودیموس (Everlyn Nicodemus) است که در سال 1982 در سوئد کشیده شده است. در این نقاشی، هویت نیکودیموس به‌عنوان هنرمند، زن، مادر و همسر با هم همسو می‌شود. این هنرمند بریتانیایی‌ـ‌سوئدی متولد تانزانیا، در مصاحبه با نشریه‌ی گاردین، این اثر را «شکلی از بقای روانی» نامید. نمایش انفرادی نیکودیموس ۵ آوریل در گالری «ریچارد سالتون » در لندن و رم افتتاح می‌شود.   

خرید دیگر گالری ملی پرتره تابلویی از رز فین‌ـ‌کِلسی (Rose Finn-Kelcey)، یکی از چهره‌های مهم هنر معاصر بریتانیاست که در حوزه‌های اجرا، چیدمان، عکاسی و مجسمه‌سازی، تمرین‌های فمینیستی و بازیگوشانه داشته است. خودنگاره‌ی او مطالعه‌ای مقدماتی با عنوان «خودِ تقسیم‌شده» (Divided Self) است. در این اثر او خود را در تصاویر آینه‌ای، درحالی‌که روی یک نیمکت در هاید پارک لندن نشسته و گرم گفت‌وگوست، به تصویر کشیده است.

در خودنگاره‌ی چیلا کوماری بورمن (Chila Kumari Burman) با نام «آفرودیزیاک‌ها به‌طور اجتماعی ساخته می‌شوند» (1988) (Aphrodisiacs Being Socially Constructed)، هنرمند به‌طور مشابه در دو نقش مختلف به‌طور هم‌زمان، به‌عنوان یک زن جوان و یک جنگ‌جو ظاهر می‌شود.

و هم‌چنین اثری از سوزان هیلر (Susan Hiller)، هنرمند مفهومی، با عنوانِ آس (Ace)، متعلق به مجموعه‌ای از خودنگاره‌های الهام‌گرفته از تصاویر کیوسک‌های عکس فوری است که چهره‌ی هنرمند بارها و بارها با تغییرات جزئی در حالت، در هر تصویر بازتولید شده است.

در مقابل، نقاشی سلیا پل (Celia Paul)، «پرتره با چشمانی به‌سمت پایین» (Portrait, Eyes Lowered) تصویری غمگین از او را نشان می‌دهد. صورتش زرد و لاغر است و چشمانش غرق در تأمل به‌ نظر می رسند. این اثر بخشی از مجموعه‌ای از خودنگاره‌هاست که هم‌زمان با کتاب خاطرات او در سال 2019 آغاز شد که در آن هنرمند، زندگی و مشارکت خود با لوسیَن فروید (Lucian Freud) را بازگو می‌کند. در این خاطرات، پل که منبع الهام برای فرویدِ مشهور بود، به بازپس‌گیری قدرت از طریق پرتره‌نگاری می‌پردازد. او نوشت:

«عمل نشستن یک عمل منفعلانه نیست» و افزود که اکنون «من سوژه‌ی خودم هستم.»