بی‌ینال هنر تورنتو، در حال آماده‌سازی سومین دوره‌ است که توسط دومینیک فونتن و میگوئل لوپز کیوریت می‌شود و در ۳۱ شهریور ۱۴۰۳ افتتاح می‌شود.

برای سومین دوره از دوسالانه‌ی هنر تورنتو (TBA)، با عنوان «شادی‌های بی‌ثبات»، ما غرق در دیالوگ‌ها و گوش‌ فرادادن می‌شویم، که عنصری حیاتی در این دوره از مناظر ملی و بین‌المللی خواهد بود.

برخی از آثار هنری ارائه شده به لایه‌های مختلف تاریخ می‌پردازند که زندگی در تورنتو را تعریف می‌کنند، در حالی که برخی دیگر ساختارهای اجتماعی و سیاسی گسترده‌تری از نابرابری و قدرت تحت حکومت نئولیبرال جهانی را منعکس می‌کنند. موضوعات کلیدی که در سراسر نمایش‌ها طنین‌انداز می‌شوند عبارت‌اند از: عدالت زیست محیطی، حاکمیت، خود-بازنمایی، تعلق و مهاجرت، سلب مالکیت زمین، حافظه‌ی جمعی، شجره‌نامه‌های فمینیستی، فرهنگ‌های صوتی دیاسپورایی، خِرد گیاهی مقدس، بافندگی به عنوان شنود معنوی، مقاومت و انعطاف‌پذیری، اجداد و دنیای کوئیر.

در این بی‌ینال، دو هنرمند ایرانی آثار خود را به نمایش می‌گذارند:

موره‌شین اللهیاری، هنرمند کرد-ایرانی مقیم نیویورک است که از شبیه‌سازی سه‌بعدی، ویدئو، مجسمه‌سازی و ساخت دیجیتالی به‌عنوان ابزاری برای بازسازی اسطوره و تاریخ استفاده می‌کند. کار او از طریق عمل آرشیوی و شیوه‌های داستان‌گویی، ضدروایت‌های پیچیده‌ای را در تقابل با تأثیر پایدار استعمار تکنولوژیک غرب در بستر خاورمیانه و شمال آفریقا به هم می‌پیوندد.

لیلا ذلی، متولد تهران، در مونترال زندگی و کار می‌کند. ذلی به رابطه‌ای که ما با ایده‌های «دیگری» و «دگر-مکان» داریم، علاقه دارد و به‌طور خاص با این فضای ژئوپولیتیکی که اغلب با اصطلاح «خاورمیانه» از آن عنوان می‌شود، درگیر است. او با استفاده از تصاویر، ویدیوها و متون از پیش موجود که اغلب در اینترنت یافت می‌شوند، چیدمان دیجیتالی خلق می‌کند.