جزئی نگری نه فقط در شیوه‌ی اجرا بلکه در عمق بی‌پایان مفهوم زمان نیز حائز اهمیت است. اهمیت لحظه‌ی ”حال“ و همان آنی که لباس روی زمین می‌افتد، ثابت شدن زمان، واکاوی گذشته‌ای که خود زمان ”حال“ بوده و بررسی جزء به جزء زمان حالی که پیوسته درحال تبدیل به گذشته است و هیچ توانی در بازگرداندن آن نیست. گویی حفظ بقایای به‌جامانده از گذشته، تلاشی است در جهت بازیابی زمان گذشته و غوطه‌ور شدن در یک ”حال“ بی‌پایان. ”زمان حال به گذشته می‌رود پیش از آنکه بجنبیم“.