از درون سیاه آهنی آهی می‌کشم و صدایم در وجودم انعکاس میابد. آخ یادم رفته که بزرگ شده‌ام و دیگر این سیاه به کار بازیم نمی‌آید. جز آهم نمی‌توانم به بیرون بجهم گیر کرده‌ام..... گیر کرده‌ایم... چند وقت است که اینجایم؟ یک روز؟ یک ماه؟ یک سال؟ یک قرن؟ همیشه تا ابد... و باز بویی از کودکی مشامم را از آن سیاه آهنی پر می‌کند. مادرم فریاد می‌زند نزدیک نشووو کثیف می‌شوی ابوالهول می‌آید و من پشت سیاه آهنی قایم می‌شوم . من هنوز قایم شده‌ام همیشه تا ابد... آه ....