عکس های داود امیری واقعگرایی عکس را تا مرز شاعرانگی انتزاعی گسترش می دهند. او از پس مسافتی دور به چشم اندازی که پیش چشم گشوده، نگاه می کند، وچنان به عناصر طبیعت نزدیک می شود که پیوسته نشانی از نور را در عکس های خود پی می گیرد . نور درکارهای او سوای آنکه اساس ابزار فناورانه ثبت دقیقه های شاعرانه است، نیز شهودی برآمده از مواجهه با طبیعت است، نشانه ای از نقش نمادین دیرپای نور به مثابه امید به گشایش و رهایی، در فرازین نگاه به ظلمت و نومیدی دارد.