گالری اُ نمایشی از آثار علی وزیری (م. ۱۳۶۵،‌ مشهد) را با عنوان "ریشه‌های معلق" برگزار می‌کند. همانطور كه فرمى زيبا و آرمانى مى‌تواند نمايشى از تكامل هرچیز باشد، زوال و فرسودگى آن يادآور اين مهم است كه اين تكامل، پايدار نيست. علی وزیری در مجموعه‌ی پیش‌رو، در قالب مدیوم طراحی، به مطالعه‌ی روند زوال و کشف جنبه‌های زیبایی‌شناسانه‌ی آن پرداخته است. روندى كه از فضاى دوبعدى طراحى تا خلق اتمسفرى سه بعدى را در بر مى‌گيرد. او با بررسی حالت‌های مختلف مواد، فرم‌هايى را خلق کرده که به واسطه‌ی عمل‌هايى متضاد (همچون طراحی،‌ ساختن، متلاشى كردن، مرمت و دوباره‌ساختن) گویی زمانی طولانی بر آن‌ها سپری شده است. اين "زمان سپرى شده" منجر به جنسى از "برانگيختگىِ تخيل" مى‌شود، تخيلی كه سعى دارد فرم‌هاى از هم گسسته را در ذهن ما از نو كامل و مرتبط کند. وزیری در چیدمان "ریشه‌های معلق" با الهام از ریشه‌ی درختانی که به‌دلیل بارش زیاد باران از عمق خاک به سطح ‌آمده‌اند، پیکره‌های انسانی‌ای را به نمایش می‌گذارد که همانند لایه‌ای جدا افتاده از دیواری فرسوده، به جایی تعلق ندارند: لحظه‌ای دیده می‌شوند و لحظه اى دیگر تمايل به ناپدید شدن دارند.