در سکوت، در کرانه ى همهمه ى ذهن، در تماشاى محض... همه چیز در این سکون، چه زیبا هیچ مى شود و حضور محسوس جریان نظم مقدسِ هستى چه باشکوه با هر تقلایى آشوب مىشود در آبى کهکشان ها، در رنگ هاى ناب نبولاها، ستاره هاى زنده و مرده، در رویش گیاه از سیاهى خاك، در پستى و بلندى هاى زمینمان، در هر واقعیتى، در همه چیز و هیچ چیز… به تماشا نشسته ام... شفاف مىشوم هندسه ى مقدس را جشن مى گیرم... به تماشا مى نشینم... نقش مى زنم خطوط مرا با خود مى برد، همچون طرح هاى ماندالا، در غیابِ " من"، طرح و رنگ، خود، آن جاست پس چشم هایت را کاملا باز نگه دار، دستت را به من بده… در این کرانه، بى کرانگى را شاهد باش