بیانیه‌ی نمایش:

اگرچه این اولین نمایش انفرادی «پگی عباس‌پور» است اما او آرتیست با تجربه‌ای است. در طول این سال‌ها مدیوم‌های مختلفی از جمله ویدئوآرت و عکاسی را آزموده و در آن‌ها موفق بوده است. برای او «بیان هنری» فقط از طریق بازنمایی رخ نمی‌دهد بلکه او به روایت‌های شخصی و آنچه در پس هر مفهوم حضور دارد نیز باورمند است.///

در مجموعه «زهر ابریشم» هنرمند خود را «شاهد» دوره تاریخی که روایت می‌کند، می‌داند، شاهد هم در معنای گواه بر وقوع آن تاریخ و هم در معنای بیننده‌ای که به نظاره نشسته است. از این رو «دیدن» برای او امر مهمی است. بهره گرفتن از سمبل‌ها و نشانه ها، چه آنان که برای ما آشنا‌اند و چه آنان که برای هنرمند شخصی‌تر اند، به همین رویکرد او تکیه دارد.

«دیدن» در عین حال برای نقاش عملی است که در واکنش به «ندیدن» رخ داده است.

این مجموعه واکنشی است به موضوع «جان» و «تاریخ»؛ از این رو گاهی، تاریخ را ورق زده ام و دنبال آنچه که رفت و می‌رود بر ما گشته‌ام، خودم را در مقام مشاهده‌کننده آن نشانده‌ام؛ گاهی از دریچه چشمانی بسته، چشمان دیگری، جانِ دیگری، حالا یا خفته زیر خاک یا پُر شده با پروتز، مناظر را جست‌وجو کرده‌ام.

زیبایی‌ها را چنگ زده‌ام و به گلستان‌ها به دشت‌های پر گل خیره شده‌ام. در تاریخ معاصر ما سوگواری‌های بسیاری است که هرگز مجال وقوع نیافته‌اند. این سوگواری‌ها در ناخودآگاه جمعی ما باقی مانده و بیشتر از خود مرگ حتی، ما را از زندگی دور کرده‌اند.

در پس این سوگواری‌ها، همیشه احساس اندوهی ژرف و شرمی بزرگ نهفته است و این چنین است که شور زندگی نمی‌تواند به تمامی در لحظه‌های ما حضور یابد. پس آموخته‌ام در آن لحظه، همان آنی که قرار است حظ جهان را ببری، به یکباره همه چیز لرزان و مضمحل می‌شود.

آن عقب‌ها و آن وقتی که نور و رنگ و زندگی دارند خودنمایی می‌کنند ناگهان «ندیدن» آوار می‌شود بر فرم و شکل جهان و حالا خوب می‌دانم گرچه «دیدن» جان‌بخش است ولی تماشای رنج دیگری جان‌فرسا است. بر آن کشتگان بی‌نام خموشان بی مزار رفتگان پگاه را ندیده به یاد سنگ قبرهای شکسته یا بی‌نشان‌شان گل نهاده‌ام به خیال و گلستان آرزو کرده‌ام.