بیانیه‌ی نمایش:

تهران شهر عجیبی‌ست، چهل تکه‌ای از تمام ایران، کلان شهری بی‌نظیر که زمانی که در آن قدم میزنی روح قجری و پهلوی و معاصرش در آن واحد احضار می‌شود. هر محله‌اش حال و هوایی متفاوت دارد، حال بودن عودلاجان و حسن آباد و لاله زار یک جورست و مثلا بودن در دزاشیب و تجریش یا یوسف آباد یک جور کاملا متفاوت.///

ساختمان‌ها در این هویت چندپاره نقش مهمی بازی می‌کنند، اما معماری تهران در نقاشی معاصر توجه کافی دریافت کرده‌است؛ که البته این توجه اکثرا از جنس انتقاد به ساخت و سازهای بیقواره و بدشکل نیم قرن اخیر یا از جنس یک نوستالژی پهلوی یا قجری بوده‌اند. این پروژه با نظری به سوی نمادهای مهجورتر و خجل تری از شهر شکل گرفت، یعنی درختان تهران.

چنارها ، کاج‌ها، نارون‌ها، سروها، بیدها ، توت‌ها ، زبان گنجشک‌ها، ارغوان‌ها و... در تهران فراوانند. آرشیوی از آن‌هایی که چشمم را گرفته‌اند در طی سه-چهار سال پیاده‌روی در تهران جمع کرده‌ام. من سعی کردم درختانی را انتخاب کنم که نکته و لطفی داشتند و نبودشان چیزی از معنی آن منظره، و آن محله یا خیابان کم می‌کرد. بگوییم یک جور ادای دین به این وجودهای فروتن و زیبا و حالی که به تهران داده‌اند.

منظر عابر پیاده برایم نکته مهمی‌ست، چرا که تجربه‌ی بصری شهر مثلا از درون ماشین، اتوبوس، یا موتور کاملا متفاوت است. قدم زدن از همه بهتر است، زوایای مختلف نگاه در زمان مطلوب تماشاگر تجربه می‌شوند. این مجموعه نیز از دیدگاه عابر پیاده تصویر شده‌است.

برخورد مناسب بصری با موضوعی محلی، نمی‌تواند برخوردی برای مثال رنسانسی باشد، که برای خالی نبودن عریضه پس‌زمینه را با طبیعت و عموما با دید تک نقطهای تصویر می‌کردند. حتی نکتهی منظره‌های اروپایی قرن هجده و نوزده هم بیشتر نشان دادن دارایی یک ملاک بود، یا از درختان و طبیعت برای آماده‌سازی صحنه‌ی وقوع موضوع اصلی بهره میبردند. در نقاشی مدرنیسم بود که شاید مقداری به درختان در نقش محوریتری پرداخته شد. اما اگر به سویی دیگر نگاه کنیم همزمان با رنسانس و پیشتر از آن در نگارگری ایران و نقاشی ژاپنی شاهد توجه ویژه به درختان خواهیم بود. نگارگری ایران همواره به درخت به عنوان موضوعی نمادین و مهم نگریسته که گاه حتی نیمی از کادر را به خودش اختصاص می‌دهد. من هم پایی فرا گذاشته و تمام کادرها را به درختان شهرم اختصاص دادم، تا شاید بار دیگر از کنارشان با احساسی از توجه و لذت بصری بگذریم.

آناهیتا داراب‌بیگی
۱۴۰۲