بیانیه‌ی نمایش:

«پیوند خوردن: تکثیر و پیوستگی»، در ادامه‌ی «گوشه‌های سبز» تعریف شده که پروژه‌ای از منوکسید تهران (نگار فرجیانی) در راستای گسترش آگاهی و فرهنگ حفظ و تکثیر گیاهان در فضاهای عمومی است. این پروژه در ابتدا در فضای مدرسه و سپس در محل‌های عمومی‌تر شکل گرفت و به تدریج تبدیل به یک برنامه‌ی مدون آموزشی شد.///

یکی از منابع الهام نمایش حاضر، مفهومی است که در اصطلاح «بیوفیلیا»، به معنای «کشش به موجودات زنده» نام گرفته.

اولین بار، اریک فروم (روانشناس اجتماعی) این واژه را ترویج داد: در نظر او، بیوفیلیا توصیفی از تمایل روانشناختی انسان به ساختارهای حیاتمند بود.

ادوارد آزبورن ویلسون بعدتر در سال ۱۹۸۴ در کتاب «بیوفیلیا» این مفهوم را به عنوان «فرضیه‌ی طبیعت‌بارگی» صورت‌بندی کرد.

در تعریفی که او ارائه داد، «بیوفیلیا» عبارت بود از کشش یا تمایل انسان به نزدیک شدن یا قرار گرفتن در معرض دیگر گونه‌های زیستی.

دیگر منبع الهام این چیدمان، انواع فنون پیوند زدن در باغبانی و کشاورزی، مثل قلمه‌زدن (زمستانی) یا پیوند جوانه‌ای (تابستانی) بوده است. این روش‌ها در طول هزاران سال، از جمله راهکارهای تکثیر، گسترش و حفظ گیاهان بوده‌اند.

با الهام از چنین رویکردی، فضای اتاق برق، که عمدتاً محیطی کاربردی محسوب می‌شود، میزبان چیدمانی نامعمول است که به آن پیوند خورده است.

در محدوده‌ی شلوغ مرکز شهر تهران که بهره‌ی چندانی از فضاهای سبز نمی‌برد، «پیوند خوردن: تکثیر و پیوستگی» سعی دارد میزبان یک لحظه‌ی نامتعارف برای بیننده باشد: محیط کوچک اتاق پر از گیاهانی شده که از تبار و جغرافیای مختلف ریشه گرفته، بیننده را دعوت به تجربه‌ای در راستای طبیعت‌بارگی و همزیستی با گیاهان می‌کند.

این چیدمان که با همکاری شهروز حکیمی، بنیانگذار گلخانه‌ی بیلوبا، شکل گرفته، نوعی پیوند جوانه‌ای استعاری است که کوشیده پیوندی «طبیعی» با قلمروی آهن و سیمان برقرار کند