بیانیه نمایش:

این گروه بینا نسلی از هنرمندان، معماری را برای اهداف اخلالگرانه‌ی دیگری هدف قرار می‌دهند تا از طریق مکان، زمان و جغرافیای یکسان از نیروی‌های اجتماعی وسیع‌تری در زندگی ایرانی صحبت کنند. آثار آن‌ها بیان همبستگی مشخصی از روایات سرکوب شده است که از طریق ساختن فضاهای جدید با ابزار متفاوت، زندگی در خانه‌های نا‌آشنا و معماری نامانوس، ذهن بیننده را درگیر می‌کند. با مرور دگرگونی‌های سیاسی و اجتماعی سال‌های گذشته می‌توان گفت که فصل مشترک تمام خواست‌های اجتماعی آزادی است. آزادی در فضای عمومی همان چیزی است که برای به دست آوردن آن هنوز در تلاشیم و معماری در مفهوم سنتی‌اش ساختن مشترکات را ممکن و تفاوت‌ها را کمرنگ می‌کند.///

هستهی اصلی این همکاری، نمایشی متفاوت از وضع موجود است. این نمایشگاه حاصل همکاری سیزده هنرمند معاصر است که با استفاده از رسانه‌های مختلف از جمله ویدیو، مجسمه، طراحی و نقاشی به خلق آثار خود پرداخته‌اند. هر اثر بیان آزاد و تدابیر خاص خود را در برخورد با مفاهیم معماری، فضا و هندسه دارد.

شیرین قراویسکی

تحولات جامعه ایران طی سال‌های اخیر سبب شده تا لزوم بازخوانی فردیت زنانه به یکی از ضروریات فرهنگی جامعه تبدیل شود. آنچه امروز بر آثار فمنیستی قابل نقد است این حقیقت است که بیشتر آثار این حوزه به شکلی کنشی در تقابل با مفهوم جامعه‌ی مردسالار نوعی تضاد و ستیز با عرف‌ها و هنجارها را پیجویی می‌کنند و این مساله فرصت عاطف بزرگی را از هنر دریغ کرده است نمایش اخیر در گالری سو می‌کوشد که این بار زنانه اندیشی را نه در ظرف تعارضات و تبعیضات فکری و اجتماعی که در گستره‌ی روانی عمیق‌تری در درک مکان و زمان و فضا جستجو کند. هنرمندان جوان این نمایش هر کدام با ادراک حسی خود بجای تعاریف کلیشه‌ای و از پیش موجود از زن، از موقعیت خصوصی حرف زده‌اند. گویی گفتگو درباره‌ی معماری یا استنباط هندسی، نوعی از تقابل با ذهنیت جمعی نیز باشد. ممکن است بعضی از هنرمندان این مجموعه ایده‌ی خود را از جایی خارج از بیانیه‌ی فعلی نمایش آغاز کرده باشند یا حتی همسو با این ایده نباشند. اما نمی‌توان این مسئله را نادیده گرفت که هنرمندان زن در جوامعی شبیه ایران در نهایت به جز واگویه شخصی در اثر هنری- در حال بازسازی هویتی جدید برای معنای «زن معاصر» هستند. زنانی که دیوارهای تبعیض آمیز ذهنی و هندسه و محیط پیرامونی خود را نمی‌پذیرند و به واسطه همین هم افزایی جمعی، تصویری را رو در روی شما قرار خواهند داد که به مراتب متفاوت‌تر از تعاریف مدرنیستی از زن ایرانی‌ست. شاید در تعریفی ساده‌تر این رخداد نشانه‌ای از دگردیسی ذهنی یک جامعه نیز به حساب آید؛ جایی که هنر ابزاری وسیع تر از نشان دادن شکاف‌های فعلی جامعه سنتی با جامعه معاصر است و علاوه بر آن امکانی درونی برای نمایش چشم اندازها و پیچیدگی‌های ادراکی درباره ی آینده را نیز فراهم می‌کند.

شهروز نظری