استیتمنت نمایش: 

فراگیر است و اجتناب ناپذیر، بی رحم است و ناگزیر حاصلش تنهایی است و استیصال در چرخهای مصنوعی همه اش آلودگی است و نابودی. نابودی ذهن، نابودی عواطف، هویت، شخصیت و ارزش های کهن. شکلی مسخ شدگی یا شاید سرگشتگی، پارادوکسی است بی انتها میان طبیعت و بشر، میان تعقل و تولید فرزند بشریت است و از پس تصویری زیبا و کمال گرایانه همیشه در کادر موجود است. برای اکثریت دیگر زمانی برای تفکر نیست. گویی همگان بازیگرانیم بدون ذهن و سرمست از وجودش. گویی دیگر فراری نیست. و البته آرزوها باقی است. تمنای آن آسمان، فراخ بال، آزادی اندیشه و احساس و آن پاکیزگی هنوز باقی است.