تمامی پرورش دهندگان اسب، نوجوانانی بین چهارده تا هجده سال بودند، که با اسب ها زندگی می کردند. شب ها تا صبح در چادر می خوابیدند و صبح زود بیدار می شدند. لباس برتن اسب ها می کردند، می دواندنشان و آن ها را تعلیم می دادند. تغذیه و داروهای آن ها بر عهده این بچه ها بود. براي اين بچه ها اسب جزوی از زندگی شان بود. احترام زیادی به اسب ها می گذاشتند و به آنها مهر می ورزیدن. سوارکارها در مسابقات از همان بچه ها انتخاب می شدند. همان ها که با اسب هاخو گرفته بودند. ولی متاسفانه باید وزنشان بیشتر از پنجاه کیلو نمي شد. زیرا وزن بیش از پنجاه کیلو به اسب ها اسیب می رساند. به همین دلیل بچه ها برای اینکه با اسب ها بمانند، سعی می کردند اضافه وزن نداشته باشند.