انتخاب «نن گلدین» به‌عنوان یکی از افراد تأثیرگذار در سال ۲۰۲۲ توسط نشریه‌ی تایمز

نشریه‌ی تایمز هر سال فهرستی از صد فرد تأثیرگذار در جهان منتشر می‌کند و امسال در نوزدهمین دوره‌ی آن از نن گلدین نام برده است. نانسی گلدین (Nancy Goldin)، که اغلب با نام هنری نن گلدین شناخته می‌شود، عکاس شصت‌وهشت ساله‌ی آمریکایی‌تبار است. پاتریک رادن کیف (Patrick Radden Keefe)، نویسنده‌ی آمریکایی، در خصوص کارهای او می‌گوید:

«نن گلدین با چشمانی تیزبین و شور و شوق یک بازمانده، هر کنش و اعتراضی را مانند یک عکس قاب کرده است. او از پیشگامانِ قدرتمندِ شکل جدیدی از کنش‌گری و آغازکننده‌ی گفتمانی در خصوص پول‌های آلوده‌ای بود که وارد عرصه‌ی هنر می‌شود.»

نن گلدین عکاسی را از سال‌های دهه‌ی ۱۹۷۰ و با ثبت تصاویری از دوستان واطرافیانش آغاز کرد. آثارش در دهه‌ی ۱۹۹۰ نخستین تحسین‌های جهانی را برانگیخت و او توانست جای پای خود را در هنر عکاسی ثابت کند. اولین عکس‌هایی که در نوجوانی و در دهه‌ی ۱۹۷۰ ثبت کرد، پرتره‌هایی صمیمانه از دایره‌ی دوستانش بود که در قالب مجموعه‌ای با عنوان «درگ کوئینز» (Drag Queens) شناخته شد. او در همان سال‌ها برای تحصیل وارد مدرسه‌ی هنرهای زیبای بوستون (School of the Fine Arts) شد و به‌دلیل عدم دسترسی‌ به اتاق تاریک و تجهیزاتِ آن، به اسلاید‌های رنگی رو آورد. گلدین در سال ۱۹۷۸ به جنوب شرق منهتن سفر کرد، با جمعی از بوهمین‌های منطقه آشنا شد و با زندگی کنار آن‌ها و ثبت لحظات‌شان، به یکی از همین افراد بدل شد.

اولین نمایش عمومی تصاویر اسلایدی گلدین در سال ۱۹۷۹ و در نیویورک کلاب (New York Club) برگزار شد. در کنار نمایش اسلایدِ تصاویر، موسیقی‌هایی نیز بر اساس ارتباط شخصی او و دوستانش برای تماشاگران پخش می‌شد. در طول سال‌هایی که نن گلدین به عکاسی می‌پرداخت، تعدادی از هنرمندان، بازیگران و فیلم‌سازان نیز به جمع دوستانش راه پیدا کردند که او از آن‌ها هم تصاویری ثبت کرده است. گلدین در سال ۱۹۸۵ برای اولین‌بار در بی‌ینال نیویورک شرکت کرد. پس از یک سال، کتاب عکسی را به انتشار رساند که بازتاب‌دهنده‌ی تفکر شخصی او نسبت به موضوعات عکاسی‌‌ مثل روابط جنسی، انزوای اجتماعیِ مردان، خشونت خانگی و سوء‌مصرف موادِ مخدر بود. در این کتاب مقاله‌ای از گلدین نیز ضمیمه شد که علت کشش او به این نوع عکاسی را به‌خوبی شرح می‌داد. زمانی که نن گلدین فقط چهارده سال داشت، خواهر هجده‌ساله‌اش خودکشی کرد و اثری که این واقعه بر روان او گذاشت، در نوعی از عکاسی که آن را با عنوان «عکاسی خودمانی» (Intimate Photography) می‌شناسیم، انعکاس پیدا کرد. در این نوع عکاسی، دوربین به‌عنوان زبانی که تجربه‌ها و فضاهای خصوصی را به تصویر می‌کشد، به بیننده این فرصت را می‌دهد تا ارتباط نزدیک‌تری با سوژه برقرار کند. گاهی از آن با عبارت «عکاسی خام‌دستانه» یاد می‌کنند تا با وضوح بیش‌تری به صمیمیت برقرارشده بین عکاس و سو‌ژه پرداخته شود. گلدین در اواخر دهه‌ی ۱۹۸۰ نمایش‌های انفرادی از آثارش برگزار کرد و در سال‌هایی نه‌چندان‌دورتر در مجموعه‌ای با عنوان «من آینه‌ی تو خواهم بود» (I Will be Your Mirror) به عکاسی از بیماران مبتلا به ایدز و وابسته به مواد مخدر پرداخت. این آثار به‌دلیل ثبت در یک فضای شخصی، ارتباط عمیقی با مخاطبان برقرار کردند. او در دوره‌های بعدی زندگی و با فاصله‌ گرفتن از روابط دوستانه‌‌ی اخیرش، به عکاسی از مناظر شاعرانه و طبیعت روی آورد.

چیزی که آثار گلدین را از دیگر عکاسان هم‌دوره‌اش متمایز کرده، شیوه‌ی برخورد با سوژه‌ها و نوع نگاهی است که به عکاسی دارد. هر مخاطبی با حرکت در روند زندگی گلدین، به درکِ درست او از تجربه‌ی زیسته‌ی سوژ‌ه‌هایش می‌رسد. عکس‌های خودمانیِ او درخشانند؛ نه فقط به‌واسطه‌ی حضور او در فضا، بلکه به‌دلیل یکی شدن او با سوژه‌هایش. ثبت و ضبط حقیقیِ زندگی سوژه‌های گلدین به ما نشان می‌دهد که شاید او عکاسی را بیش از این‌که حرفه‌ی خود بداند، وسیله‌ای برای بیان درونیاتش در نظر گرفته است. عکس‌های او به‌شکل بی‌رحمانه‌ای نشان‌دهنده‌ی واقعیتند و با همین بیان صریحانه، در نهایت به دنیای هنر راه یافته‌اند. 

تصویر کاور:

• Nan Goldin | Self-Portrait in the Mirror, Hotel Baur, Zürich, 1998 | Pigment Print   

تصویر اسلایدر:

• Nan Goldin | Self-Portrait in her Blue Bathroom, Berlin 1991 | Courtesy of Nan Goldin/Matthew Marks Gallery