«باغ فراموشی»

مجموعه‌ی معاصر سو در نمایش تازه‌ی خود میزبان آثار ونوشه کاظمیان با عنوان «باغ فراموشی» است. این نمایش که به نقاشی‌های کاظمیان اختصاص یافته است، از ۲۰ خرداد تا ۱۲ تیر ۱۴۰۱ ادامه دارد.
ونوشه کاظمیان (متولد ١٣٧٧) فارغ‌التحصیل کارشناسی نقاشی از دانشگاه سوره است. وی در سال‌های گذشته به پژوهش و ساخت آثار با موضوع گیاهان پرداخته و گیاه رزماری مسئله‌ی موردتوجه و پژوهشی وی بوده است. «باغ فراموشی» به‌عنوان اولین نمایش انفرادی کاظمیان، شامل قطعات مختلفی از این هنرمند است که در مجموعه‌ی معاصر سو به‌نمایش گذاشته شده‌اند.

توجه به گل‌وگیاه به‌عنوان یکی از نمود‌های طبیعت بی‌جان در طول تاریخ هنر از جایگاه ویژه‌ای نزد‌ هنرمندان برخوردار بوده است. این موضوع توسط هنرمندان بی‌شماری با رویکرد‌های مختلف موردتجربه‌ورزی قرار گرفته و به مسیری برای ارائه‌ی نگرش‌های‌ متفاوت حول محور ابژه‌های نزدیک به یکدیگر تبدیل گشته است.nکاظمیان در «باغ فراموشی» بر پایه‌ی تجربیات خود در مطالعه‌ی گیاه رزماری، این آزمون را به این‌ گیاه محدود کرده و یکی از اصلی‌ترین وجوه کار خود را کشف و شهود پیرامون یک ابژه (در این‌جا گیاه رزماری) در نظر گرفته است؛ مسئله‌ای که در عمل باعث شده هنرمند پا را از بازنمایی صرف فراتر بگذارد و نتیجه‌ی آن به وجوه گوناگونی ختم شده است.

بیانیه‌ی نمایش «باغ فراموشی» شامل پرداخت کوتاهی از هدف هنرمند، طی فرآیند خلق آثار و پیش از آن بوده است. توجه وی به گیاه رزماری علاوه‌بر ساختمان اصلی گیاه، به ارجاعات دیگری نیز می‌انجامد. رزماری به شیئی تبدیل گشته است که برای‌ هنرمند گذر زمان و فراموشی را رقم می‌زند. گل‌های بنفش این گیاه برای هنرمند تبدیل به عنصری شده است که گذر زمان را یادآوری می‌کند؛ گل‌هایی که به ناگه رشد کرده و پس از مدتی از بین می‌روند. هنرمند در بیانیه‌ی یادشده این موضوع را به ترس از فراموشی پیوند زده است و راه خود را در این پروژه‌ی هنری، تلاشی برای ثبت و‌ دریافت پدیده‌ای می‌پندارد که ازبین‌رفتنی‌ است.

آثار مجموعه‌ی «باغ فراموشی» شامل قطعاتی‌ است که با تکنیک مدادرنگی روی مقوا خلق شده‌اند. این آثار که‌ به‌طور کلی نمایان‌گر گیاه رزماری هستند که در اندازه‌های کوچک و متوسط بر جای‌جای گالری به‌صورت افقی و‌ عمودی نقش بسته‌اند. رنگ‌های بنفش و سبز در اشکال شکل‌گرفته در کادر بیش از هرچیز خود را نمایان می‌کند و در کنار آن‌ها پس‌زمینه‌های سیاه، زرد و سبز، جلوه‌ی خاصی به آثار بخشیده‌اند. «باغ فراموشی» از همین‌جا آغاز می‌شود. هنرمند با تکیه بر ساخت هویتی تازه از یک گیاه، دست به ارائه‌ی آثار خود می‌زند. بیش‌تر که در آن‌ها جست‌و‌جو کنیم شاهد تغییراتی هستیم که به‌مرور اتفاق می‌افتند. «باغ فراموشی» گسترش پیدا کرده‌ است و اشکال در‌هم‌‌تنیده‌ی گیاه رزماری و در آن میان، گیاهان دیگری خود را افشا می‌کنند. رنگ‌ها شدت می‌گیرند و خود را فریاد می‌زنند. گل‌ها به‌سوی تصاویر دیگر حرکت می‌کنند و گاه حتی وجوهی انتزاعی را خلق می‌کنند. از طرفی متلاشی شدن برخی از آن‌ها و باز و بسته شدن اشکال گیاهان جلب‌توجه می‌کند. گاه رنگ‌ها فراتر از اشکال می‌روند و همین مسئله منجر به ساخت قطعاتی می‌شود که از قالب ابتدایی یک گیاه خارج می‌شوند. هنرمند با تکیه بر همین نکات، «باغ فراموشی» را به مکانی برای گشت‌وگذار در میانه‌ی اشکال و رنگ‌ها تبدیل کرده است.

«باغ فراموشی» از طرفی در میانه‌ی حال و‌ گذشته در حرکت است. یک تصویر به ساخت حسی نوستالژ‌یک از گذر زمان تبدیل شده است؛ تصویرِ حرکت و تغییر رنگ‌ها در باغچه‌ای پرشده از گیاهان. تصویری که در گذشته شکل گرفته‌ و ترسی را در زمان حال منجر شده است. فرآیند این تغییر رنگ و حالات به وفور در آثار مجموعه قابل‌مشاهده است و از بُعدی دیگر اهمیت رنگ، شدت و حالات را در آن گوشزد می‌کند. هنرمند و «باغ فراموشی» در تلاش برای ثبت این تغییر برمی‌آیند. ثبت امری گذرا که به‌جز تصویر ساخته‌شده از آن در‌ ذهن هنرمند، چیز دیگری باقی‌ نمانده باشد. این موضوع، ثبت روند یک تغییر را موردتوجه  قرار می‌دهد و در انتها با تأکید بر آن، به هرچه بیش‌تر نمایان ساختن آن دست می‌زند.

«باغ فراموشی» لحظه‌ای گذراست که بر اهمیت آن صحه‌ گذاشته‌ شده و در خلال آن، تصاویر و‌ روحیات دیگری حلول می‌کنند که گام را از یک تغییر رنگ ساده فراتر می‌برد. طبیعت بی‌جان و گیاهان سمت‌وسو‌های متفاوتی به‌خود گرفته و وجوهی پنهان را عیان می‌سازند.

تصویر کاور و اسلایدر:

• soocontemporary.com