نگاهی به چاپ‌های فواد شریفی در گالری ایرانشهر

در شهریور و‌ مهر ۱۴۰۰ نمایشی از آثار چاپ سیلک‌اسکرین فواد شریفی در گالری ایرانشهر برپا شد. این مجموعه مروری‌ است بر تلاش‌های ده‌ساله‌ی شریفی (متولد ۱۳۶۴) به‌عنوان چاپگر در کارگاه چاپ هاپا، که با محوریت بازتولید آثار هنری توسط وی شکل گرفته بود.

شریفی در این‌ نمایش به بازتولید آثار هنرمندان مطرح معاصر و نوگرای ایران، چون فریدون آو، نیکی نجومی، پروانه اعتمادی، محمد احصایی، کوروش شیشه‌گران و... به‌شیوه‌ی چاپ سیلک‌اسکرین پرداخته است. این آثار چاپی در اندازه‌های مختلف، و بر اساس این‌که هرکدام متعلق به کدام هنرمند است، بر دیوار‌های بلند گالری ایرانشهر قرار گرفته‌اند.

ایده‌ی بازتولید اثر هنری در دهه‌های گذشته با رویکرد‌های متفاوت و دلایل مختلفی به‌کار گرفته شده است. چاپ‌های فواد شریفی به‌دنبال ساختن و روایت دوباره‌ی بخشی از تاریخ هنر معاصر ایران هستند؛ هم‌چنین نکته‌ی قابل‌توجه، هم‌نشینی مشخصی‌ست که توسط‌ او شکل گرفته است. آثار چاپی این مجموعه تلاشی برای فاصله گرفتن از اصل خود نمی‌کنند و به‌عبارتی به‌دنبال تعابیر بنیامینی در جهت از بین بردن هاله‌ی اثر هنری نیستند. والتر بنیامین در‌ مقاله‌ی معروف خود تحت‌عنوان «اثر هنری در عصر بازتولید مکانیکی» می‌گوید که تکنیک بازتولید، اثر بازتولیدشده را از سنت جدا می‌کند و با افزودن به شمار بازتولیدها، تولیدات انبوه جانشین اصل یک اثر می‌شوند. این رویه اثر هنری را از آیین جدا می‌کند و وجهه‌ای سیاسی به آن‌ می‌بخشد. چنین فرآیندی به‌طور محسوس در بازتولید اثر هنری اتفاق می‌افتد؛ اما مسئله‌ی بازتولید در آثار شریفی در این وادی قرار نمی‌گیرد و دنبال آن نیست، گرچه گریزی هم از آن ندارد.

بازتولید یک‌ اثر هنری در زمانه‌ی حاضر با توجه به پیشرفت سریع تکنولوژی و همه‌گیر شدن ابزار‌های بازتولید، این‌بار ابعاد تازه‌ای به‌خود می‌گیرد. تمرکز شریفی بر تکنیک و کیفیت چاپ‌ها، در کنار تأکید او بر هنرمندانِ اصلی تولیدکننده‌ی آثار، چه در امضا و چه در ارائه‌ی شناسنامه‌ی کامل و فضای کافی در خود‌ نمایش برای نشان دادن آن‌ها، کار او را از آنچه ذکر شد متمایز می‌کند. او به‌دنبال حلقه‌ی اتصالی با آثار اصلی می‌گردد و برای آن تلاش می‌کند.

شریفی در این‌ مجموعه و پروژه‌ی هنری خود بیش‌از هر چیز به‌دنبال بایگانی آثار هنری موردپسند خود در کنار یکدیگر است. به‌نوعی که نمایش پیش رو بیش‌از آن‌که از جهت کیفی و‌ تکنیکی اهمیت پیدا کند، شریفی را‌ در‌ مقام‌ کیوریتوری قرار می‌دهد تا از آثار این نسل از هنرمندان نقاش نمایش تازه‌ای ارائه دهد. آثاری که با تفاوت‌های بسیاری از یکدیگر تولید شده‌اند، جهان‌های متفاوت هنرمندان خود را به نمایش می‌گذارند و پیدا کردن نکات مشترک در آن‌ها به سختی اتفاق می‌افتد. شریفی با نمایش‌های خود در قالب چاپ‌هایی که به اصل آثار بسیار وفادار هستند، پس از گذشت زمان‌ نگاهی دوباره به آن‌ها می‌اندازد. روایتگری این آثار در زمانه‌ی حاضر، دوباره آن‌ها را به پرسش می‌گیرد و شاید وجوهی تازه را در آن‌ها پیدا کند.

چاپ‌‌های فواد شریفی به دنبال احضار دوباره‌ی آثاری‌ هستند که در‌گذشته تولید شده‌ و از فرهنگ‌های مختلف بصری شکل گرفته‌اند. در نهایت مخاطب در مواجهه‌ی با آن‌ها با این سوال همراه می‌شود که آیا این‌گونه نمایش و تولید دوباره‌ی آثار، چیزی جز یک جمع‌بندی تاریخی برای ارائه دارد و می‌تواند حدود آثار شکل‌گرفته را دچار تعریفی تازه کند؟

تصویر کاور و اسلایدر:

• galleryinfo.ir