گزارشی از گالری‌گردی ۲ اردیبهشت ۱۴۰۱

هنرمندان مختلفی در دوم اردیبهشت 1401، نمایش جدید خود را در گالری‌های تهران افتتاح کردند. این هفته ۴ گالری طراحان آزاد، سو، اُ و ثالث مقصد گالری‌گردی‌های من قرارگرفتند. در کل تعداد نمایش‌های جدید نسبت به هفته‌های گذشته کم‌تر بود و باز هم گالری‌های مرکز شهر فعال‌تر از باقی نقاط تهران بودند.

گالری طراحان آزاد در این هفته نمایش جدید خود را در ادامه‌ی نمایش پیشین برگزار کرد؛ عنوان این نمایش «جایزه‌ی محمد سیاه قلم» است که به نمایش آثار مدعوین اختصاص داده شده است. بیش از 40 اثر هنری از هنرمندان مختلف در این نمایش ارائه شده که وجه اشتراک تمامی آن‌ها استفاده از نگارگری و یا پیوند نگارگری با آثار مدرن است. «دوسالانه‌ی محمد سیاه قلم» به همت عباس شهسوار، اولین دوره‌ی خود را در بهار 1401 و در گالری طراحان آزاد آغاز کرد و درصدد ادامه‌ی فعالیت خود در سال‌های آتی‌ است. این نمایش تا تاریخ 13 اردیبهشت برقرار است.

طبق تجربه‌های اخیری که در رابطه با نمایش‌های مجموعه معاصر سو داشتم، تصمیم گرفتم قبل از ساعت شلوغی به آن سر بزنم تا وقت و تمرکز بیشتری برای بازدید از آثار داشته باشم. نمایش جدید این گالری با عنوان «پایان نامیرا» آثار روزبه نعمتی‌شریف را ارائه کرده است. در این نمایش با تعداد بسیار زیادی اثر هنری روبه‌رو شدم که هر 3 طبقه‌ی این گالری را به خود اختصاص داده بودند. به غیر از تعداد محدودی نقاشی، باقی آثار به صورت حجم خلق شده‌اند. آثار این هنرمند دارای مضامین خشن و رنگ‌های بسیار متنوع هستند. حیوانات شکارشده، بدن‌های تکه‌تکه شده و اشیاء و اجساد تیرخورده خشونتی نامیرا را به نمایش می‌گذاشتند. این نمایش تا تاریخ 19 اردیبهشت ماه میزبان مخاطبان هنری خواهد بود.

گالری اُ با ارائه‌ی دو نمایش از علی گنجوی و آرمین ابراهیمی مقصد بعدی من قرار گرفت. هر دو نمایش تا تاریخ 19 اردیبهشت ادامه دارند. نمایش علی گنجوی با عنوان «گیج است سرم» در طبقه‌ی اول این گالری برقرار است.

سوژه‌های موجود در این آثار به طرق مختلف به یکدیگر و یا به زمین متصل شده‌اند؛ اکثراً از طریق نخی طلایی رنگ که در مقابل پالت رنگی کم کنتراست و ملایم خودنمایی می‌کند. تابلوها دارای ابعاد بزرگی هستند و نکته‌ی جالب توجه، فاصله‌های متفاوت در چیدمان آثار است، به طوریکه با چندین دیوار خالی و در عین حال با چندین دیوار اشباع شده از آثار مواجه می‌شویم. این فواصل بین تابلوها و کنتراست کم آن‌ها مخاطب را با توقفی ناخواسته مواجه می‌کند و باعث دقت بیشتر در بازدید از آثار می‌شود. مسئله‌ای که به احتمال زیاد، خواسته و مقصود هنرمند بوده است.

آرمین ابراهیمی در طبقه‌ی دوم گالری اُ مجموعه‌ی خود با عنوان «قطعه‌ی گم‍شده» را به نمایش گذاشته است. تابلوهای انتزاعی او حسی از هیجان و در عین حال انزوا را به بیننده منتقل می‌کند.

در پس هر اثر سعی داشتم چیزی آشنا پیدا کنم و عناصر موجود در آن را مانند پازل به یکدیگر ربط دهم. دیوارهای سالن پشتی توسط آثار خلق شده‌ی او بر کاغذ پر شده‌اند. فیگورهایی که در این آثار حضور دارند با کمترین تعداد ضرب قلم خلق شده‌اند. این فیگورها هیچ جزئیاتی از صورت و لباس خود را نشان نمی‌دهند و اکثرا در کنار چندین فیگور دیگر تصویر شده‌اند. گویی که باید شخصیت آن‌ها را از ارتباطشان با دیگران یافت. شاید این همان قطعه‌ی گم‌شده‌ی مد نظر هنرمند باشد!

با نزدیک شدن به ساعات شلوغی گالری‌ها، به گالری ثالث رسیدم. این گالری با قرارگرفتن در طبقه‌ی بالایی نشر ثالث، همواره شانس پذیرش مخاطبان بیشتری را به همراه دارد. هنگام ورود به فضای اصلی گالری، صدای موسیقی ملایمی به گوش می‌رسید. کمی بعد متوجه شدم این صدای ویدیویی است که حاوی سکانس‌های برتر و بسیار مشهور تاریخ سینماست و از طریق یک پروژکتور در گوشه‌ای از گالری در حال پخش است. آثار موجود در این نمایش با عنوان «نامحدود»، متشکل از تصاویر نقاشی شده‌ی شخصیت‌های معروف سینماست. این آثار به صورت چندلایه روی یکدیگر قرار گرفته‌اند. صبا صفا، هنرمند خالق این مجموعه، از علاقه‌ی شخصی خود به بازیگری به عنوان دلیل اصلی خلق این آثار نام برده است. با نگاهی دقیق‌تر به هر تابلو متوجه می‌شویم که هنرمند از عناصر موجود در فیلم مورد نظر، در بخش‌های مختلف هر اثر استفاده کرده است. همچنین قاب‌های چوبی قهوه‌ای‌رنگ و کارشده‌ای که آثار را دربرگرفته نیز بسیار جالب توجه است.

همانطور که در ابتدا اشاره کردم، تعداد محدودی از گالری‌های تهران در این هفته نمایش جدیدی ارائه دادند. بنابراین نمایش‌های هنر تجسمی هفته‌ی تقریبا خلوتی را پشت سر خواهد گذاشت. از دلایل این اتفاق می‌تواند تعطیلات چند روزه و امکان مراجعه‌ی کم‌تر مخاطبان هنری باشد.