هشت غرفه‌ی برتر آرت‌ دبی از نگاه «ARTnews»

21 اسفند 1400

21 اسفند 1400 یادداشت

نویسنده : امیلی واتلینگتون

زمان خواندن : 4 دقیقه

مترجم : پریچهر غنمی

منبع: «ARTnews»
اسلایدر:ورودی آرت‌ دبی | عکس: امیلی واتلینگتون/آرت‌نیوز

تمام رویدادهای هنری در دوره‌ی همه‌گیری کرونا محدود شدند. آخرین دوره‌ی نمایش آرت دبی این رویه را پشت سر خواهد گذاشت. این دوره، از جمعه‌ی همین هفته، با بزرگ‌ترین نمایشگاهی که تاکنون داشته پذیرای عموم خواهد بود. مدینه جمیرا میزبان بیش از 100 گالری است که 30 تای آن‌ها برای اولین بار در این نمایش شرکت می‌کنند. حدود نیمی از این غرفه‌داران از کشورهای درحال‌توسعه هستند. رویداد 2022 بین دو گردهمایی ـ به نام‌های «زندگی پسااستعماری» و «کشور غنا در روند جهانی شدن» ـ در نزدیکی بنیاد هنر شارجه برگزار می‌شود. کشور امارات این هفته مکانی است برای مجموعه‌داران، پژوهشگران و تمام اشخاص مرتبط با این حیطه. به‌طور کلی این باور وجود دارد که آداب و رسوم فرهنگی امارات تحت تأثیر افراطی‌گری آینده‌نگرانه است، حقیقتی که در بخش دیجیتال از نسخه‌ی جدید 2022 تأیید شد: ورودی آن با نسخه‌های چاپی اسکرین‌شات‌ها پوشانده شده بود و دیوارهای غرفه‌ی آن به جای سفید، سیاه رنگ بود. لامپ‌های لوسترهای لوکس این بخش تعویض شدند و نور سبز رنگی از خود ساطع می‌کنند. در طول نمایش، رمزهای پاسخ سریع (QR codes) جایگزین برچسب‌های دیواری شده‌اند. اسکن کردن و یافتن نام همه‌ی هنرمندان حسی شبیه به بازی Pokemon Go دارد. در ادامه به هشت غرفه‌ی برتر نمایشگاه می‌پردازیم.

واردا شَبیر (Wardha Shabbir) در گالری کَنوِس (Canvas Gallery)

این هنرمند لاهوری، سبک سنتی نقاشی مینیاتوری را با قطعات برجسته و رنگی ترکیب می‌کند. نقاشی مینیاتور، ریشه در کتاب‌های هنر امپراطوری مغول دارد و شبیر روش‌هایی نو را برای بازگرداندن سنت بر دیوار گالری به کار گرفته است. برخی از قاب‌ها اشکال نامتعارفی همچون زیگ‌زاگ یا ذوزنقه دارند. مناظر همراه با جزئیات موجود در قاب‌ها، از نزدیک هم اغواکننده هستند. ردیفی از چهار کار مستطیلی بر روی یک دیوار سه‌گوش (به شکل گوه) نصب شده‌اند. شبیر به استعاره‌هایی که باغ در بر دارد ـ مانند یافتن راه، یا رشد و زوال ـ بیش از هر تفسیر خاص دیگری علاقه‌مند است و تأکید می‌کند که چنین فضاهایی حالتی آرام و متفکرانه را برمی‌انگیزند.

ولید ابو شقره (Walid Abu Shakra) و ابراهیم نوبان (Ibrahim Nuban) در گالری وان (Gallery One)

گنجینه‌ی غنی نقاشان عرب قرن بیستم که مدت‌های طولانی نادیده گرفته می‌شد، این روزها مورد توجه دنیای هنر قرار گرفته است. گالری وان، در بخش «مدرن» نمایشگاه آثاری از هنرمندان فلسطینی، همچون انتزاع‌های هندسی خیره‌کننده از ولید ابو شقره را به نمایش می‌گذارد. ابو شقره اولین فلسطینی بود که هنر را در یک مدرسه‌ی اسرائیلی آموخت. این گالری همچنین نقاشی‌های جذابی از ابراهیم نوبان، هنرمند مبتلا به شیزوفرنی را ارائه کرده است که با آثار خطی مشوش و رنگ‌های پرانرژی، قصد دارد احساسات ناشی از اختلال روانی خود را به تصویر بکشد. به گفته‌ی خودش، آثار او هویت دوگانه‌ی اسرائیلی و فلسطینی‌اش را بیان می‌کنند.

ژیواگو دانکِن (Zhivago Duncan) در گالری میم (Meem Gallery)

این گالری دبی یک نقاشی غول‌پیکر از دانکن ارائه می‌کند؛ کسی که خودش را «بیگانه‌ی همیشگی» می‌نامد. این هنرمند اکنون در مکزیکوسیتی سکونت دارد، سوری ـ‌دانمارکی است و در ایندیانا به دنیا آمده است. او تجربه‌ی زندگی در شهرهای متعددی از اروپا و خاورمیانه را دارد. دبی به عنوان شهری که 85 درصد ساکنان آن مهاجر هستند، مکانی عالی برای کار شهروندان جهانی است. انتزاع‌های ترکیبی او با ترکیب‌بندی‌های هندسی پاستلی، جادو و متافیزیک را تداعی می‌کنند و به ترکیبی هماهنگ و شگفت‌آور از هیلما آف کلینت و روب گلدبرگ شبیه هستند.

آنتونی اولوبونمی آکینبولا (Anthony Olubunmi Akinbola) در کربن 12 (Carbon 12)

آنتونی اولوبونمی پس از شرکت در «The New Bend»، نمایشگاه برجسته‌ی هاوزِر اند وِرث با نمایش‌گردانی لِگِسی راسل درمورد شیوه‌های انتقادی اخیر در حوزه‌ی منسوجات، اثر بزرگ جدیدی را در گالری دبی ارائه می‌کند.

این هنرمند نیجریه‌ای ـ آمریکایی بیشتر به خاطر بوم‌هایش که شامل دوراگ‌هایی (durag) است که به انتزاع‌های خیره‌کننده کشیده شده‌اند، شناخته می‌شود. دوراگ‌ها در برخی از آثار قابل‌تشخیص هستند، درحالی‌که در برخی دیگر، شناسایی آنها کمی سخت‌تر است. در اثر حاضر در نمایشگاه، دوراگ‌های آکینبولا آویزان و رنگارنگ هستند.

گالری دستان، تهران

در نمایش گالری دستان، هنرمندان جوان، رنگ‌ها روشن و انرژی مهیج بود. این گالری کار 13 هنرمند ایرانی را در غرفه‌ی خود به نمایش گذاشت. آثار آن‌ها در فضای مختص به استعدادهای نوظهور به نمایش گذاشته شده است: زیرزمین دستان، 2+، و مدار موازی. آثار هدی کاشیها و یوشا بشیر چشم‌گیر است؛ دو نقاشی که واحد‌های کوچک رنگی و ضربات قلم‌مو را در ترکیب‌بندی‌های هیجان‌انگیز با هم ادغام می‌کنند.

مَها ملوح (Maha Malluh) در گالری سلما فریانی (Selma Feriani Gallery) و کرینزینگر (Galerie Krinzinger)

کار مها ملوح از آثار فرهنگی عربستان سعودی سرچشمه می‌گیرد. گالری سلما فریانی و کرینزینگر به طور مستقل آثاری از مجموعه‌ی او به نام «غذای ذهن» را ارائه می‌دهند. این اثر شامل مجموعه‌ای از نوارهای کاست است که در سینی‌های پخت چوبی به عنوان قاب‌های حاضر و آماده قرار می‌گیرند. یک اثر در غرفه‌‌ی کرینزینگر مجموعه‌ای است از نوار‌های موعظه که به‌طور خاص برای زنان در نظر گرفته شده است. اثری دیگر در غرفه‌ی سلما فریانی، جلد نوارهایی را به نمایش می‌گذارد که در سینی با روکش طلا نگه‌داری می شوند. برای ملوح این موضوع که هنر مخاطب را به آرامش وا می‌دارد و او را متوجه تمام معنی و بصیرت گنجانده‌شده در هر روز می‌کند، جالب‌توجه است.

یامینی نایار (Yamini Nayar) در جواهری معاصر (Jhaveri Contemporary)

گالری جواهری معاصر آثاری از چهار زن دیاسپورای جنوب آسیا را ارائه می کند: آمینا احمد، لوبنا چوداری، رانا بگوم و یامینی نایار. نایار دو عکس در ابعاد بزرگ را به نمایش می‌گذارد که در استودیوی خود خلق کرده است. این عکس‌ها سازه‌های چوبی و کاغذی‌شده توسط او را به تصویر می‌کشند و عکس‌ها از طریق نوردهی‌های متعدد برداشته شده‌اند. او آثار انتزاعی را «مستند کردن فرآیند ساخت بر روی یک قطعه فیلم» می‌داند.

ریانه تابت (Rayyane Tabet) در گالری اسفیر ـ سِملِر (Sfeir-Semler Gallery)

هنگامی که محقق فرانسوی، ژول بورژوان در قرن 19 به مصر، فلسطین و سوریه سفر کرد، نقوش دقیقی از ویژگی‌های معمارانه‌ از مقرنس گرفته تا مناره را مستند ساخت. مطالعات او در نهایت به ایجاد زمینه‌ای برای مطالعه‌ی اروپایی هنر اسلامی کمک کرد، رشته‌ای که هنوز مستعد گرایش‌های اگزوتیک‌محور و تجمیع فرهنگ‌های متفاوت است. در واکنشی جسورانه، تابت دست‌نوشته‌ی اصلی قرن نوزدهمی بورژوان را برای مجموعه‌اش «دکوپاژ» (Décopauges) تخریب کرد. این هنرمند لبنانی خطوطی را با تیغ ترسیم کرد، سپس چین‌های ظریفی ایجاد کرد به‌طوری که برخی از قسمت‌های نقاشی در پشت صفحه ناپدید شدند. برش‌های تابت همچون نقاشی‌های چشمگیر بورژوان، دقیق هستند. به‌علاوه، تابت این که چگونه شیفتگی شرق‌شناسان به فرم، هرگونه احترام به تاریخ را تحت الشعاع قرار داده، به سخره می‌گیرد.