به بهانه‌ی درگذشت ننه‌حسن؛ نقاش خودآموخته‌ی داستان‌ها و رویاهای رنگی 

منوّر رمضانی (سهرورد، 1316)، ملقب به ننه‌حسن، نقاش خودآموخته‌ی زنجانی، در سن 85 سالگی درگذشت. او در سن 70 سالگی و با تشویق و حمایت فرزند کوچکش، حسن رجبی که خود نیز دستی بر هنر دارد، نقاشی را آغاز کرد. ننه‌حسن گرچه دیر و در کهن‌سالی وارد دنیای هنر شد، اما در همین زمان اندک، نقاشی‌های‌ بسیاری از او به یادگار مانده است. خودش می‌گوید: «در اولین نقاشی با خودکار یک پرنده را کشیدم که به‌سمتِ لانه‌اش می‌رود».  

 او از کودکی قالی می‌بافت و با نگاهی اجمالی به آثارش به‌سادگی می‌توان به ارتباط میان این آثار با نقوش و رنگ‌های قالی پی برد؛ نقش‌هایی که سینه‌به‌سینه منتقل شده تا به او رسیده و بعدها نیز در قالب نقاشی روی کاغذ آمده‌اند. ننه‌حسن به‌واسطه‌ی قالی‌بافی در حوزه‌ی رنگ هم متبحر بود و با دنیای رنگ‌ها به‌خوبی آشنایی داشت.   

 نقاشی‌های ننه‌حسن اغلب برگرفته از داستان‌ها، افسانه‌ها، باورها و شیوه‌ی زندگی مردم روستاهای آذربایجان و حتی خواب‌های اوست که از یک سو، تداعی‌گر دوران کودکی، خانواده و رویاهای او هستند و از سوی دیگر داستان‌هایی از پیامبران، رستم، سهراب و... را روایت می‌کنند. در واقع، او به‌دور از دغدغه‌ی دانستنِ تاریخ هنر یا مکتب و سبک هنری، داستان‌هایی که در سنین کودکی برایش نقل شده بودند را به‌همراه رسم و رسوم‌ و باورهای زادگاه و سرزمینش با زبان بصری خاص و کاملاً بی‌پیرایه‌ی خود به‌تصویر کشیده است؛ گویی او از این‌طریق قصد داشته که بخش مهمی از ادبیات شفاهیِ پیرامون خود را که با گذشت زمان، در دست فراموشی‌ سپرده می‌شوند، برای همیشه زنده نگه دارد.  

نخستین نمایش «ننه‌حسن» تیرماه 1392 در خانه‌ی هنرمندان ایران برگزار شد که بسیار مورد استقبال قرار گرفت. در سال 1393 گالری شیرین میزبان نقاشی‌های او بود. بعدها  نیز آثار این هنرمند خودآموخته در نمایش‌های متعدد داخلی و خارجی به نمایش درآمدند. 

تصویر کاور و اسلایدر:

• www.shiringallery.com