شیر طلایی بی‌ینال ونیز در دست هنرمندان شیلیایی و آلمانی به پاس دستاوردهای یک عمر فعالیت هنری

بر اساس پیشنهاد سیسیلیا المانی (Cecilia Alemani)، نمایش‌گردان پنجاه و نهمین بی‌ینال ونیز در سال ۲۰۲۲، به پاس دستاوردهای یک عمر فعالیت هنری کاتارینا فریتچ (Fritsch Katharina) و سسیلیا ویکونا (Cecilia Vicuña)، هنرمندان آلمانی و شیلیایی‌تبار، دو شیر طلایی به آن‌ها اهدا شد.

کاتارینا فریتچ (Fritsch Katharina) مجسمه‌ساز ۶۶ ساله‌ی آلمانی ساکن دوسلدورف است. کارهای او اغلب مجسمه‌های بزرگ‌اندازه‌ی تک‌رنگی هستند که به‌واسطه هم‌نشینی تصورات سوررئال در کنار واقعیات قراردادی اشیا شکل گرفته‌اند؛ ترکیبی از تخیل و واقعیت. این هنرمند معاصر آلمانی در مورد آثارش می‌گوید:

«کار من همیشه مرز بین یک مجسمه‌ی پرجزئیات و یک عنصر نمادین را تصویر می‌کند.»

 

او سوژه‌های خود را از میان اشیای روزمره‌ای مثل وسایل خانه، حشرات، حیوانات و اعضای بدن انسان انتخاب می‌کند و با ایجاد تغییرات غیرمنتظره‌ای در رنگ و ابعاد آن‌ها، اشیایی خلق می‌کند که مرز بین واقعیت و نماد را از بین می‌برند. فریتچ در سال‌های ۱۹۷۷ تا ۱۹۸۱ در آکادمی هنر دوسلدورف (Düsseldorf Art Academy) تحصیل کرد. با وجود این‌که در ابتدا کار خود را در این آکادمی به‌عنوان یک نقاش آغاز کرده بود، تجربیات خود را در زمینه‌ی مجسمه‌سازی هم ادامه داد. یکی از بزرگ‌ترین آثار هنری او که در یک موزه‌ی عمومی در ایالات متحد نگهداری می‌شود، Hahn/Cock نام دارد: یک خروس آبی بزرگ به‌عنوان نمادی از قدرت و شجاعت که در ضلع شمالی باغ مجسمه‌سازی مینیاپولیس (Minneapolis Sculpture Garden) قرار گرفته است. هنرمند در انتخاب عنوان آثارش از بازی با زبان بهره می‌برد و برگزیدن نام‌های غیرجدی برای آثار هنری‌، به شکل‌گیری معنای ثانویه در کارهایش کمک می‌کند. فریتچ نمایش‌های انفرادی متعددی در موزه‌های بزرگ سان فرانسیسکو، بازل، زوریخ، شیکاگو، لندن، نیویورک و دوسلدورف داشته است و در سال ۱۹۹۵ نماینده‌ی کشور آلمان در بی‌ینال ونیز بود.

سسیلیا المانی، اولین مواجهه‌ی حضوری‌ خود با آثار این هنرمند را این‌گونه شرح داده است:

«اولین بار در بی‌ینال ۱۹۹۹ ونیز به سرپرستی هارالد سژمان (Harald Szeemann) با آثار کاتارینا فریتچ آشنا شدم. اثر بزرگی که اتاق اصلی غرفه‌ی مرکزی را احاطه کرده بود: Rattenkönig؛ پادشاه موش‌ها. موش‌های غول‌پیکری با دم‌های گره‌خورده که پشت‌به‌هم و رو به دیوارهای گالری ایستاده‌اند و گویی در حال برگزاری یک آیین جادویی‌اند. در سال‌های بعد هم هر بار با کارهای فریتچ مواجه شدم، همان حس ترس و سرگیجه‌‌ی بار اول را تجربه کردم. کارهای او در زمینه‌ی هنرهای معاصر و به‌ویژه مجسمه‌سازی بی‌بدیل است.»

 

سسیلیا ویکونا (Cecilia Vicuña) شاعر، هنرمند و فیلمساز متولد سال ۱۹۴۸ در شیلی است. او در نیویورک و سانتیاگو کار می‌کند و تا پیش از آن‌که به‌خاطر فعالیت‌هایش علیه رئیس‌جمهور شیلی در اوایل سال ۱۹۷۰ از کشور تبعید شود، در زادگاهش سانتیاگو زندگی می‌کرد. آثار چندبُعدی و زوال‌پذیر ویکونا پاسخی به دغدغه‌های روزمره‌ای مثل تخریب محیط‌زیست، مسائل حقوق بشری و... هستند و در تمام کارهایش پیوند با تاریخ و فرهنگ بومی مردم شیلی مشهود است. کارهای او در نمایش‌های متعددی از جمله مرکز هنرهای مدرن تیت در لندن (Tate Modern Center)، موزه‌ی هنرهای مدرن نیویورک (MoMA) و موزه‌‌ی هنرهای شیلی در سانتیاگو (the Museo Nacional de Bellas Artes de Santiago de Chile) به نمایش در آمده‌‌اند. آثار او شامل 27 کتاب هنری و شعر که در اروپا و آمریکای لاتین منتشر شده‌اند، فیلم‌های مستند و فیلم‌های متحرک هستند. اثر هنری جدید او در پنجاه‌ونهمین بی‌ینال ونیز «Naufraga» نام دارد که از طناب‌ها و باقی‌مانده‌های زباله‌های جمع‌آوری شده از اطراف ونیز ساخته شده است. ریشه‌ی این عنوان از دو کلمه‌ی لاتین navis (به معنای کشتی) و frangere (به معنای شکستن) می‌‌آید. Naufraga به بهر‌ه‌برداری بیش‌ازحد از زمین اشاره دارد که موجب فرو رفتن هرچه‌بیش‌تر ونیز در دریا می‌شود. در دیوارهای اطراف سالن، نقاشی‌هایی از هفتادسالگیِ زندگی هنری ویکونا به چشم می‌خورد که چیدمان «Naufraga» را احاطه کرده‌اند و موضوعیت آنان اغلب مربوط به زنان و زنانگی است.