آرش بهرامی؛ منتخب نخستین فراخوان تهران زین

تهران زین در سال ۱۴۰۰ تأسیس شد و از سال ۱۴۰۱ فعالیت رسمی خود را آغاز کرد. این پروژه با هدف خلق «زین» به‌عنوان رسانه‌ای شناخته‌‌شده برای هنرمندان جوان ایرانی شکل گرفته است. رسانه‌ی «زین» را می‌توان «اثر هنری در قالب کتابچه» تعریف کرد. شرکت در فراخوان تهران زین برای تمامی هنرمندان با سن حداکثر ۳۵ سال امکان‌پذیر است. شرط راه‌یابی در پروژه‌ی «نسخه‌ی هنرمندان جوان» این است که آثار به‌طور مشخص برای فراخوان تهران زین خلق شده و پیش از این در هیچ بستری ارائه نشده باشند. هزینه‌ی تولید، انتشار و رونمایی از اثر تماما به‌عهده‌ی تهران زین است و اثر منتخب تنها با تکنیک چاپ ریسو تولید خواهد شد. آثار هنرمندان توسط هیئت داوران، ساقی پرخیده و امیر مقتدا، بررسی می‌گردد و سرانجام یک هنرمند برای هم‌کاری با تهران زین انتخاب می‌شود. 
در اولین فراخوان تهران زین، از هنرمندان فعال در رشته‌های مرتبط با هنرهای تجسمی دعوت شد که یک اثر در قالب کتابچه و در تیراژ محدود با موضوع آزاد خلق کنند. تهران‌ زین با این فراخوان، میزبان آثار شاخص بسیاری از هنرمندان جوان ایرانی بود. 

پس از داوری اولیه پنج هنرمند به‌عنوان هنرمندان منتخب این دوره معرفی شدند؛ آوا ایلکایی، آوازه الماسی، آرش بهرامی، محیا ترکمان و رها کیانی. 
در داوری نهایی، پروژه‌ی آرش بهرامی در اولین فراخوان تهران‌ زین، نسخه‌ی هنرمند جوان، انتخاب شد. «زین» آرش بهرامی در ۱۲ صفحه، ۱۴ × ۲۰سانتی‌متری، با چاپ ریسوگراف و در ۱۰۰ نسخه ارائه می‌گردد. این «زین» در تاریخ ۳۰ شهریور ۱۴۰۳  از ساعت ۱۶ الی ۲۰ در فضای تهران زین رونمایی خواهد شد. این نمایش تا تاریخ ۲ مهر پابرجاست. 
آرش بهرامی متولد ۱۳۷۰ در تهران است. او برای بیان احساسات مگوی خود از عناصر طبیعت الهام می‌گیرد. در فرم و قلم‌ضربه‌های آثار این هنرمند، احوالات درونی آمیخته با سبزه، درخت و کوه مشهود است. او به موازات نقاشی‌هایش نخ‌ها و ریسه‌هایی چوبی با فرم‌های شاخص آویخته است که ترجمان دید هنری او به جهان را شکل می‌دهد. بهرامی در گزاره‌ی اثرش که «امتداد کاج‌ها» نام دارد چنین می‌نویسد:

«خدمت سربازی برای آن‌ها که در شهر خود سپری‌اش می‌کنند، بیش از آن‌که سخت باشد، ملال‌آور است؛ روندی پرتکرار و بی‌تغییر که پشت‌سر‌هم ادامه می‌یابد و آن‌گاه که کسی آن را به پایان می‌برد، دیگری می‌آید و ادامه‌ی همان تکرار را پی می‌گیرد. 
در این روز‌ها و ماه‌های دراز، برای آن‌که دوام بیاوری و دیرتر به نقطه‌ی اضمحلال برسی، باید نگاهت را به جزئیات اطرافت تغییر بدهی.
یادگار و موهبت روزهای سربازی برای من، دقت در عناصر گیاهی بود.
روزهای زیادی خاصه در بهار، با جیب‌هایی پر از دانه‌ها و میوه‌های مختلف به خانه برمی‌گشتم. گویی جمع کردن آن‌ها این نور را بر روانم می‌تاباند که روزم بی‌حاصل سپری نشده است. کاج‌های محوطه‌ی پادگان با علف‌های روییده در پایشان هم برایم هم‌چون دوستانی صامت بودند که دیدنشان از بی‌مایگی روزم می‌کاست و بوی تازه‌شان آرامم می‌کرد.
این پروژه حاصل آن روزهاست.»

تصویر کاور و اسلایدر:

• صفحه‌ی اینستاگرام tehranzine@