8 هنرمند برجسته‌ی سه‌سالانه‌ی موزه‌ی نیو 2021

این متن ترجمه گزارشی با عنوان «Eight Standouts at the 2021 New Museum Triennial: Poetic Resistance, Barely-There Beings, and More » است که در سایت «www.artnews.com» در تاریخ 27 اکتبر 2021 انتشار داده شده است.

مقاومت شاعرانه، موجوداتی که به سختی آن‌جا هستند و چیزهای دیگر

همه‌گیری به بینال‌ها ضربه‌ای وارد کرده بود که حتی پیش‌ کشیدن بحث برپایی مجدد رویدادهای هنر معاصر هم به‌نظر غیرممکن می‌آمد. با این‌حال دوستداران هنر ساکن آمریکا می‌توانند در این ماه از بازگشایی سه نمایش برجسته لذت ببرند: سه‌سالانه‌ی «دورنمای نیوآورلنز» در لوئیزیانا، پنج‌سالانه‌ی «کلان‌شهر نیویورک» در موزه‌‌ی هنرهای معاصر نیویورک و سه‌سالانه‌ی موزه‌ی نیو که این پنجشنبه در نیویورک افتتاح می‌شود. این رویداد که توسط مارگوت نورتون، متصدی موزه‌ی نیو و جمیلا جیمز، متصدی ارشد مؤسسه‌ی هنرهای معاصر لس‌آنجلس برنامه‌ریزی شده، بر اشکال مقاومت متمرکز است؛ موضوعی که مناسب این دوران سخت است. با این‌حال باید گفت که قرار نیست در این رویداد چیزی در مورد «هنر مدیتیشن در قرنطینه»، اعتراضات تابستان گذشته‌ی «جان سیاهان مهم است» یا بحث بر سر درگیری‌های اخیر ببینید. هنر ظریفی که در این رویدادها خواهید دید، ممکن است به‌طور ضمنی به موضوعاتی مرتبط با نژاد، جنس، و جنسیت اشاره داشته و حتی ممکن است تاریخ‌ دردناک استعمار را در خلال فرآیند خلق‌ هنری بازگو کرده باشند؛ اما این آثار به‌ندرت به‌طور مستقیم از دغدغه‌های خود صحبت کرده‌اند. در این نمایش جذاب، هنرمندان زیبایی‌شناسی ظریفی را انتخاب کرده‌اند که در آن سیاست به‌جای آنکه مستقیماً به نمایش گذاشته شود، درونی‌سازی شده است.
نقاشی‌‌های کمی در این رویداد‌ها به نمایش درآمده‌اند و در عوض هنر مجسمه‌سازی حضور قابل‌توجهی در این نمایش‌ها دارد. سوررئالیسم در اشیاء روزمره از نو متولد شده و مواد صنعتی اغلب با مواد طبیعی در‌هم آمیخته‌اند؛ هنر علمی- تخیلی که از آینده در زمان حال مجسم شده و فنون هنرهای زیبا و صنایع‌دستی در هم تنیده‌اند. چهل هنرمندی که در این رویداد حضور دارند، آرزوهای بزرگی در سر می‌پرورانند. برای بعضی‌‌شان این اولین نمایش در نیویورک است؛ با این‌حال به‌ندرت می‌توان گفت که هنر آن‌ها از اثری پخته چیزی کمتر دارد. نمایش «نورتون و جیمز»  آشفتگی‌ها را با آرامش تاب آورده است. در ادامه نگاهی به هشت هنرمند برجسته‌ی این نمایش می‌اندازیم.

گابریلا مورِب 

در رویدادی که بر نمایش مجسمه‌های بزرگ متمرکز است، یک اثر کوچک که از موتوری قدیمی، سنگ و مقداری آلومینیوم ساخته شده، می‌تواند توجه و هیجان مخاطبین را برانگیزد. مجسمه‌ی ساخته‌ی گابریلا مورب که «ماشین شماره‌ی 4: سنگ (زمین)» نام دارد، فرضی ساده را به ذهن می‌آورد: «یک میله‌ی مکانیکی که بارها به سنگی ضربه می‌زند». کیوریتوهای نمایشگاه به‌وضوح به مفهوم استقامت و پشتکار علاقه‌مند بوده‌اند. این اثر از یک ضرب‌المثل برزیلی الهام گرفته شده: «آب نرم بر سنگ سخت، آنقدر ضربه می‌زند تا سوراخی در آن ایجاد کند»؛ که عنوان سه‌سالانه نیز از همین ضرب‌المثل برداشته شده است. به این دقت کنید که دستگاه بارها و بارها به سنگ می‌کوبد و چطور این ضربه‌ها آرام‌آرام، سنگ را تکان می‌دهد و پس از آن سنگ باز به جای خود برمی‌گردد. مورِب استعاره‌ای قدرتمند از مقاومت در برابر نیروهای خارج از کنترل ما خلق کرده است.

آیریس تولی‌یتو 

در این نمایشگاه هنرمندان تکه‌های تخریب‌شده‌ی زندگی روزمره را می‌گیرند و به آن معنای جدیدی می‌بخشند. آیریس تولی‌یتو برای خلق اثر «بدون عنوان یا هنوز از تو عبور نکرده‌ام» به ساختمان‌های متروکه‌ی آتن، محل اقامتش، سر زده و از آن‌ها لامپ‌هایی را که کار نمی‌کردند یا به سختی کار می‌کردند، خریداری کرده است. لامپ‌ها حالا به دو حجم مربع‌شکل که از دور شبیه مجسمه‌های مینیمالیستی است، تبدیل شده‌اند. از نزدیک، نمای سرد کار محو می‌شود. رشته‌های لامپ به‌صورت دوره‌ای روشن می‌شوند، می‌درخشند و اثر هنرمند را حیات می‌بخشند. بعد از آن لامپ‌ها خاموش می‌شوند و استراحت آرام خود را از سر می‌گیرند. در نهایت چراغ‌های تولی‌یتو قرار است از کار بیفتند و این اتفاق ممکن‌ است حتی در طول مدت زمانی که اثر در نمایش است پیش آید. اما تا آن زمان مخاطبین هنر او می‌توانند مرگ آرام مجسمه‌ها را از نزدیک تماشا کنند. 

لاری کنگ 

هنر عکاسی -حداقل به معنای سنتی‌اش- تقریباً در سه‌سالانه‌ی موزه نو وجود ندارد؛ اگرچه حضور جزئی آن را می‌توان در مجسمه‌های لاری کنگ دید که «شاتل بزرگ»اش یکی از بزرگ‌ترین آثار این نمایشگاه است. کنگ بر سنت هنرمندانی متعهد است که به عکاسی بدون دوربین توجه داشتند، سنتی که اغلب به انتزاع منجر می‌شود. در «شاتل بزرگ» ورق‌های معلق بزرگ فیلم از سازه‌ای متشکل از مواد صنعتی آویزانند. ورقه‌ها در طول رویداد گسترش می‌یابند و تصاویر جدیدی خلق می‌کنند. کنگ در کنار این ورقه‌ها، دایره‌ی اطراف چیدمان خود را با شیار‌های انعطاف‌پذیر (که از اسکلت فلزی خلق شده که بیشتر در ساخت سازه‌های فلزی و چوبی استفاده می‌شود)، گل‌میخ‌های فولادی، ریشه‌های نیلوفر آبی، قالب‌هایی از آنچویی (لاشه‌ماهی) و برگ‌های کلم و پریلا تزئین کرده است. او با کنار هم قرار دادن موادی که در ماهیت با هم تناقض دارند، مرز بین زنده و غیرزنده (ارگانیک و غیرارگانیک) را در هم می‌شکند و نشان می‌دهد که عکاسی -رسانه‌ای که رولان بارت نظریه‌پرداز زمانی آن را با مرگ مقایسه می‌کرد- بسیار زنده است.

ساندرا موجینگا 

ساندرا موجینگا که برنده‌ی جایزه‌ی برتر هنر آلمان برای هنرمندان جوان است، در این رویداد، «نور فراگیر» را به نمایش گذاشته؛ یک چیدمان ویدیویی که در آن شخصیت‌های سیاه‌پوش که چهره‌هایشان تار، مخدوش و تیره است، تصویر شده‌اند. با این‌حال ردیابی این چهره‌های رازآلود کار دشواری است. سوژه‌های رقصان موجینگا داخل و خارج از فوکوس دوربین حرکت می‌کنند و اغلب قبل از آنکه به‌طور کلی در سیاهی ناپدید شوند، برای دقایق کوتاهی قابل مشاهده هستند. ویدیو که روی خط باس کوبنده‌ای تنظیم شده، آن‌جهانی به‌نظر می‌رسد؛ چیدمان سه صفحه‌ی نمایش در کنار هم، سه‌گانه‌های مذهبی را به یاد می‌آورد و همین مخاطب را مجاب می‌کند که کار را مقدس و محترم ببیند. موجینگا در اثر قبلی‌اش، «مانور دادن در تاریکی»، سیاهی را امتناع از دیده‌ شدن معنی کرده بود. اثر «نور فراگیر» هم که محدودیت‌های بینایی ما را به رخ می‌کشد، پاسخ‌های آسان ما به وقایع را به پرسش می‌گذارد.

آمبرا ولمن 

رویداد اخیر سه‌سالانه‌ی موزه نو شامل تعداد انگشت‌شماری نقاشی است و همین باعث شده «بارقه»، اثر سی فوتی آمبرا ولمن، بیش از پیش چشمگیر باشد. این اثر غول‌پیکر طیفی از پیکره‌های انتزاعی را به مخاطب نشان داده است. پیکره‌ها غالباً در مقیاسی به تصویر کشیده ‌شده‌اند که این اثر مشابه نقاشی‌های تاریخی ژاک-لوئی دیوید  و امثال آن به‌نظر می‌رسد؛ اگرچه پیکره‌های تصویرشده، اندازه‌ها و رنگ‌های متفاوتی دارند: برخی در مقیاس ساختمانند و برخی دیگر فرم و اندازه‌ی طبیعی‌تری دارند. ولمن به شیوه‌ای مشابه تکنیک سیسیلی براون، مجموعه‌ای از انسان‌ها را تصویر کرده که جنسیت مبهمی دارند. انسان‌ها یکدیگر را در آغوش می‌کشند و اثر به جشن می‌گساری‌ اشاره دارد که در آن سگ‌ها پارس می‌کنند و غازهای پرنده هم جزو مهمان‌ها هستند.

 اِمی لیِن و انزو کاماچو 

ارواح گذشته زنده هستند و در «امواج صفرا را به حرکت در می‌آورند»، اثر اِمی لیِن و انزو کاماچو، مجموعه‌ای از مجسمه‌های آویزان از سر زنان و بدن‌هایی که به سرها متصلند، حضور دارند. سرهای مجموعه‌ی لیِن و کاماچو بر اساس مجسمه‌ای از لوئیس بوتینلی در مارسی ساخته شده‌‌اند. مارسی شهری در فرانسه است که در گذشته به صندلی‌های برهنه‌اش معروف بود؛ صندلی‌هایی از آدمیزاد، آسیایی‌تبارانی که از کشورهای مستعمره‌ی فرانسه، به مارسی آورده شده بودند. («امواج صفرا را به حرکت در می‌آورند» اولین‌بار سال 2020، در بینال اروپایی مانفیستا در شهری فرانسوی به نمایش درآمد.) پیکره‌های بی‌جان حالا در دستان لیِن و کاماچو جان گرفته‌اند. آن‌ها با الهام از موجودی در شمایل یک خون‌آشام که از فرهنگ عامه‌ی جنوب شرقی آسیا به امانت گرفته شده، شبح‌هایی نیمه‌شکل‌گرفته خلق کرده‌اند؛ شبح‌های بی‌گوشت و پوستی که در طول نمایش، پنح‌بار روشن و خاموش می‌شوند. پیکره‌ها در محیطی تاریک به نمایش گذاشته شده‌اند و هنگامی که ناگهان با نگاه تماشاگران خود مواجه می‌شوند، به نظر می‌رسند که گویی برای نبرد آماده شده‌اند. 

هرا بویوکتاشیان 

هرا بویوکتاشیان در مصاحبه‌ای با وب‌سایت بوردرلس (borderless) در سال 2020، فرش را «مرزی نامید که ما و سردی زمین را از هم جدا می‌کند.»؛ پس جای تعجب ندارد اگر بگوییم که او به آنچه زیر پای ما مفروش شده -به‌ویژه لایه‌هایی از تاریخ که در اعماق زمین محصور مانده‌اند- علاقه‌مند است. بویوکتاشیان در اثر «چیزی فراتر از این وجود ندارد» تکه‌های فرش را که با ظرافت برش خورده‌اند روی هم قرار داده است. به‌نظر می‌رسد برخی از تکه‌ها کمی خم شده‌اند و برخی دیگر با دقت کز خورده‌اند. بویوکتاشیان در خلق این مجموعه از خرابه‌های طاق تئودوسیوس در شهر زادگاهش استانبول الهام گرفته است. برای رومیان باستان، طاق تمثیلی بود از ستون‌های سنگی اسطوره‌ای هرکول، که مرزهای تمدن غرب را مشخص می‌کرد و با کلمه لاتین «چیزی فراتر از این وجود ندارد» مزین می‌شد. فرش‌های سرگردان بویوکتاشیان را باید بهانه‌ای دید برای بیان اینکه: (اگر فرش را مرز در نظر بگیریم)، مرزها حتماً ساختگی هستند.

جنین فرای جوتلی 

جنین فرای جوتلی (ونتوت گویچین) به‌جای آنکه آثار خود را در مکان مشخصی از نمایشگاه قرار دهد، مهره‌های خود را در سرتاسر موزه نو پخش کرده، رویه‌ای که البته برای هنرمندانی که در بینال‌ها شرکت می‌کنند بسیار رایج است. این انبوه مهره‌های روی‌هم‌انباشته، بخشی از اثری به نام «مبارزه‌ای برای اینکه عنوان، در دست بررسی نباشد» هستند. مهره‌هایی که در گوشه‌ها‌ی سالن‌ها قرار گرفته‌اند را می‌توان با مجسمه‌های آب‌نبات فلیکس گونزالس-تورس مقایسه کرد؛ هرچند که خلاف آثار فلیکس که آب‌نبات‌هایی بودند که مخاطبین می‌توانستند آن‌ها را با خود به خانه ببرند، مهره‌های فری‌نجوتلی قرار است تا پایان نمایشگاه دست نخورده، سرجای خود باقی بمانند. با این‌حال مهره‌های فری‌نجوتلی در ماهیت اثر، مشابه اثر گونزالس-تورس است؛ چرا که مهره‌ها هم مانند آب‌نبات‌ها شکننده هستند -یک حرکت اشتباه می‌تواند تکه‌های شیشه‌ای طلایی، مشکی و زرشکی کوچک را در سرتاسر طبقات گالری پخش کند. فری‌نجوتلی تلاش کرده در این اثر، توجه مخاطب را به دشواری -و ضرورت- نگه داشتن فضایی از آن خود جلب کند.