تکنیک آبرنگ از نخستین تکنیک‌هایی بود که در مدرسه‌ی صنایع مستظرفه یعنی نخستین مدرسه‌ی هنر جدید که کمال‌الملک تأسیس کرد، تدریس شد.

این سنت در نیمه‌ی دوم دهه‌ی ۱۳۶۰ و ابتدای دهه‌ی ۱۳۷۰ رونق اقتصاد هنر تجسمی را در پی داشت و نقش مهمی بر بازار هنر ایفا کرد. این تاثیر تا حدی پیش رفت که بیشتر نمایشگاه‌های اوایل دهه‌ی ۷۰ در گالری‌ها با آثار آبرنگ ایجاد شدند و زمینه‌ی رونق گالری‌های آن دوران را فراهم ساختند.

بسیاری از هنرمندان طراحی و نقاشی با آبرنگ را بارها آزموده‌اند که نشانه‌ای از محبوبیت این شیوه دارد. محبوبیت آبرنگ با دشواری ناشی از ظرافت این تکنیک همراه است.

تسلط بر همنشینی آب و رنگ به راحتی بر نقوش حاصل نمی‌شود و به همین جهت اصلاح و تغییر آثار آبرنگ نیز غیر ممکن است و همین امر اصالت بیشتری را برای آثار این تکنیک رقم می‌زند.

آبرنگ از کهن‌ترین و ماندگارترین شیوه‌های نقاشی در تاریخ هنر به شمار می‌آید.

چنان‌چه میشا شهبازیان یا علی‌اکبر صنعتی را می‌توان به شکلی مستقیم به سنت مدرسه‌ی صنایع مستظرفه نسبت داد و کیخسرو خروش را ادامه‌دهنده‌ی آن راه. اما مدرنیست‌هایی چون احمد وکیلی، علی‌اکبر صادقی، ابراهیم فرجی و... هم در دوره‌هایی این تکنیک را آزمودند و آثاری ماندگار در هنر ایران به جا گذاشتند‌.