البرز کاظمی

البرز کاظمی (متولد 1368) عکاسی است که نگاهی دقیق، کنجکاو و جستجو‌گر نسبت به خانواده، ‌اطرافیان و محل زندگی‌ خود دارد. این نوع مواجهه که در مجموعه‌‌عکس‌های «سکوت» و «دوستی» مشاهده می‌شود، از ویژگی‌های آثار کاظمی در دهه‌ی اول فعالیت است.

کاظمی در فاز دوم آزادسازی موصل عراق حضور داشت. ردپای این تجربه در مجموعه‌های «مواجهه» و «تکه‌های بدن» به‌وضوح نمایان است. بعد از این دوره‌ی کاری، نوع نگاه او نسبت‌به مسائل و پدیده‌ها متفاوت شد. او دیگر حقیقت تصویری را در واقعیت اطرافش جستجو نمی‌کند و قصد دارد از طریق تصاویر ذهنی، تجربه‌ی زیسته‌ی‌خود را به مخاطب نشان دهد.

البرز کاظمی در هنرستان هنرهای زیبای پسران تحصیل کرد و سال 1386 در رشته‌ی نقاشی فارغ‌التحصیل شد. اولین‌بار آثارش را در سال 1387 در نمایشگاه گروهی سالانه‌ی «تصویر سال» به نمایش گذاشت. بعد از پایان تحصیل، علاقه‌ی او به عکاسی و سینما بیشتر شد و سال 1387 دوره‌ی سینماتوگرافی و عکاسی را در کانون سینماتوگرافی جوان گذراند. او اولین نمایشگاه انفرادی خود را که «سکوت» نام داشت، در سال 1389 در گالری شماره 6 تهران برپا کرد. هم‌زمان با برگزاری نمایشگاه، این مجموعه‌عکس در قالب کتابی توسط نشر نظر منتشر شد. او در این عکس‌ها همچون ناظری غایب، زندگی پدربزرگ و مادربزرگ خود را ثبت کرد.

کاظمی در سال 1396 نمایشگاه «تکه‌های تن» را در فضای اتاق برق گالری دستان برپا کرد. این نمایش، چیدمانی از شش تصویر کلاژ شده از عکس‌هایی بود که او از بدن انسان ساخته بود. این تصاویر از طریق لنز آگراندیسور، در فضایی تاریک کم‌کم روی دیوار تابانده می‌شد که تداعی‌کننده‌ی مجسمه‌هایی نورانی بود. او در این کارهای کلاژگونه که تا امروز هم ادامه دارد، بازی‌ها و کلنجارهای چندلایه‌ی ذهن خود را با نمایش بدن مخدوش‌شده و از ریخت‌افتاده‌ی انسان به تصویر می‌کشد.

او در نمایشگاه «مواجهه» که در سال 1398 در گالری زیرزمین دستان برگزار شد، عکس‌ها و ویدئوهایی را که در دوران پاکسازی موصل عراق از سربازان داعشی ثبت کرده بود، به نمایش گذاشت و نتایج جنگ و ویرانی را در فضایی آخرالزمانی به تصویر کشید. بخش دیگری از تصاویر این نمایشگاه مربوط به دوران پایانی زندگی پدربزرگ او بود که به‌طور غیرمستقیم به مسأله‌ی مرگ می‌پرداخت. او در این نمایشگاه نشان داد که چطور مسأله‌ای جمعی را به صورت شخصی روایت می‌کند و چگونه روایتی فردی را به دغدغه‌ای جمعی بسط می‌دهد.

البرز کاظمی نسبت به رسانه‌ی عکاسی و استفاده از این ماده دو رویکرد مختلف دارد. او در بسیاری از عکس‌های خود به عکاسی آنالوگ وفادار است و مدت‌زمان طولانی‌ که بین ثبت عکس و ظهور و چاپ آن وجود دارد، برای او جالب است. اما او در سال‌های اخیر با دستکاری، بریدن، قطعه‌قطعه کردن و کلاژ عکس‌هایی که از بدن اطرافیان خود ثبت کرده، تصویری که پیشتر به صورت عکس بازنمایی می‌کرد را هرچه بیشتر به جسمی سه‌بعدی نزدیک می‌کند.