فریدون آو هم زمان با این نمایشگاه درباره‌ی صفاری می‌نویسد: «بیژن صفاری آموزش معماری دید و در همین حوزه کار می‌کرده است: مقیاس، تقسیم فضا، خطوط و لذت به کار گرفتن آن‌ها. این لذت وسواس گونه برای او در هر آنچه بدان دست می‌برد، اعتیاد آور و دائمی شده. قدرت لمس او همیشه ظریف، حس‌انگیز و جادویی است، مثل وقتی پروست طعم کیک مادلن را چشید و تصمیم گرفت چندین جلد درباره‌ی خاطرات بازآفریده بنویسد: آدم‌ها، جاها، اشیاء. در حالی که همه‌شان با خطوط و سطوح مشخص شده بودند. بیژن پژوهشگری عمیق و اهل سفر و مشاهده، و عاشق گذشته‌ها، تاثیرات و تغییراتش است -می‌داند که برای حفظ خاطرات باید یادداشت برداشت. او به طبیعتش هنرمند است، و نه بر اساس حرفه. او هرگز برای برگزار کردن نمایشگاه کار نکرد؛ از کار کردن و کشف راز و رمز مواد و طبع و عادات آن‌ها لذت می برد. برنز، خودکار و مداد، مداد رنگی، رنگ‌ها اکریلیک و روغنی، و از این دست. او با مواد و تکنیک‌هایش یک رابطه‌ی عاشقانه‌ی مستمر دارد. او به هر آنچه اثری از خود می‌نهد و فضای اطرافش را تغییر می‌دهد یا تفسیرش می‌کند، عشق می‌ورزد. او در زمان و فضا و رسانه‌اش آن‌طور است که یک فرد جامع‌الاطراف رنسانسی بود».

نمایشگاه‌گردان: فریدون آو